BEKLEYİŞ

BEKLEYÝÞ

Zaman bir yýldýz gibi kayar,
Raylarýn üzerinden.
Dumanlar yükselir yollar çoðalýr,
Toplar oyuncaklarýný bir çocuk,
Koþar ardýndan köpeði.
Buðulu tren camýndan bakar,
Solgun bir kadýn,
Býrak artýk anýlarý
Çoktan unutuldu adýn.
Kimsesiz bir umudun ayak izine takýlan,
Raydan fýrlamýþ bir vagon gibi,
Yollar dolu dizgin.
Ýstasyonlar kapkara taþlarla döþeli,
Her taþýn içinden çýkar buruk bir yalnýzlýk.
Yanýnda yöresinde savrulur kýzýllýk,
Demirden bir ýrmak akar yokuþ aþaðý.
Karanlýk tüneller yutar ýþýðý.
Telleri kesik telgrafýn,
Bir demir tedirginliði var kuþlarda.
Raylara yaslanmýþ sarý bir çiçek,
Masum bir þarkýya meftun kýþlarda.
Zamaný unutmuþ akrep, yelkovan firarda.
Saniyeler tik! tak! öter bir kararda.
Durdurun treni zaman eziliyor!
Ýçimde sessizlik kol geziyor.
Aþký taþýyan vagonlar doluydu, hoþtu.
Umudu yüklenenler kuþ oldu uçtu
Gam trenin’in yolu yokuþtu.
Bekleyiþ vagonunun içi bomboþtu.
Tren düdüðünü çalar her sabah.
Vakitler yaðar üzerime
Ýkindi, akþam, gece!
Tutup düþlerimin elinden,
Gelirim bekleme yerine.
Geçer vagonlar turna katarý gibi.
Geçmez beklediðim.
Sosyal Medyada Paylaşın: