Öyle ki, hangi sokaða girsem sen; ýtrýnda kayboluyorum. Ýstanbul’a özdeþ; Lale, Zambak, Yasemin’leri. Leylaklar müjdeliyor geliþini! Ay doðmadan az evvel, þavkýn aydýnlatýr Sultanahmet’i. Vakit geç, zaman dar! Girme Kadýyoran sokaklara, Yorma kendini dese de yorgun yüreðim, dön yüzünü sevgiye! Ben karþýda aþk ayinindeyim. Ressamlarýn bile resmedemediði Kýzkulesine, hapsolmuþ Ýstanbul’un soluklanmasý için duadayým! Bir daha uyanabilecek miyiz? Çocuk seslerinin, kuþ cývýltýlarýna karýþtýðý sabahlara? Banklara çizebilecek miyiz tertemiz yüreklerimizi? Boðaza nazýr konaklarda duyacak mýyýz; komþu, bir tutam tuz verir misin ifadesini? yoksa kaybolup gidecek miyiz istanbul gibi? N’olur hiç olmazsa sen kaybolma, gitme bu þehirden. Birlikte yaþatalým unutulan hasletleri!
Efkan ÖTGÜN
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hüma Efkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.