KUTLU GÂYE...

KUTLU GÂYE!..

Asma yüzünü bana öyle ilkbahar,
Umutlu gelecekler gözümde tüter.
Þöyle bir bak ardýna, daðlarda kar var,
Bazen de gül yüzüme, o bile yeter.

Üþüyen bir ben miyim þehirde sanki?
Ýçinde aþ piþmeyen evler bilirim.
Ocaðýnda ateþ yok, üþür inan ki,
Saraylara kapanan devler bilirim.

Kanatýrken kalbimi nice yaralar,
Bir bahar güneþinde umut ararým.
Çýksýn ortaya artýk aklar, karalar,
Hazirunla son bulsun bunca zararým.

Sen de uyan uykudan uyutulan kuþ,
Aþiyandan uzakta, ruh gurbetindesin.
Önüne þöyle bir bak, nereye uçuþ;
Hangi dallarda, neyin hasretindesin?

Haydi bülbülüm söyle, güller açýlsýn,
Hasretimiz son bulsun mutlu yýllara.
Bahçemizin kokusu arza saçýlsýn,
Düþelim ay yýldýzlý kutlu yollara.

O kutlu yollar ki; beklediðim iz,
Umudumu yaþatan kutsal hikâye.
Bin yýl geçse aradan beklediðimiz,
Beni ben yapan gerçek , o büyük gâye...

Enver Özçaðlayan
Sosyal Medyada Paylaşın: