Ay karanlýk ýssýz gece
Bir elveda, güle güle
Trenlerde yalnýz adam
Der ki; gönül kuþ misali
Þimdi yola düþme vakti
Buruk buruk tebessümle
..
Sen ’ömür’ de, sen ’þiir’ de
Rüya gibi, masal gibi
Hüzzam makâmý þarkýlar
Sular bile kývrým akar
Bu sevda seni de yakar
Yitip giden yýllar gibi
Lirik hüzün, buruk final
Ve dönülmez yollar gibi
Bütün aþklar bir bilmece
Aynada kýrýlan hayal
Bir ’hoþcakal’ ne çok cümle
Ya o göçmen kuþlar þair;
Sýra sýra intizamla
Sýnýr çizerler göklere
Diyar diyar savrulurlar
Mavilerden siyahlara
Dans ederler bulutlarla
Tam üç mevsim kaybolurlar
Sonunda dönerler yine...
.
.
Ve trende yalnýz adam
Gözlerinde binbir hüzün
Gece sessiz, yollar uzun
Göz kýrparken birkaç yýldýz
Say yarýnsýz, say ki dünsüz.
Tam da burada
"Son þarkýyý çal kemancý"
Ýçine batarken nefes
Karanlýðý böler bir ses
Yamaçlarda evler tüter
Ardýndan bir baykuþ öter
Tüm ýþýklar söner bir bir
Küçülür koskoca þehir.
Son trende yalnýz adam
Yüzü camda son kez bakar
Bir hoþcakal, güle güle
Çekip gider bir meçhule...
Hilmi Yazgý