MENÃœLER

Anasayfa

Åžiirler

Yazılar

Forum

Nedir?

Kitap

Bi Cümle

Ä°letiÅŸim

İLK VE SON KARŞILAŞMA
Alp Arslan Şiirleri

İLK VE SON KARŞILAŞMA


( NOT: Gerçek bir hikâyenin þiiridir. )
ÝLK VE SON KARÞILAÞMA
Ekseriyetle her doðanýn ardýndan ana-babasý gülmüþtür
Ama benim daha ana karnýndayken, babam ölmüþtür.
Yani, ne hiç öpebildim elini,
Ne de koklayabildim o kirli, sakallý tenini…

Ben, babasýz büyüdüm.
Hep sokakta büyüdüm.
Arkam yok ya, her kavgada ben dövüldüm.
Bayramlarda evden çýkmadým.
Gezen aileleri görünce, kendimi tutardým da,
Gözyaþýmý tutamazdým.

Üçü üvey, altý kardeþtik.
Hepimiz de kendince yaralý, bir mecburiyeti üleþtik.
Gerçi biz küçükler, anayý da pek bilemedik…
Baþörtüsünden çýkan kýr saçlarýyla,
Bütün gün çamaþýra, temizliðe gidince anam,
Asýl analýðý yaptý bana, büyük ablam.

Sonuçta þu sinsi hayat, hepimizi bir yerlere savurdu.
Tek kanadý olmayanlar, bunu iyi anlar…
Bazýlarýmýzýn býrakmadý peþini,
Çaldý, çaldý, yerlere vurdu…
Sonunda herkesin, bir þekilde evi barký kuruldu.
Bir tek ablam…
Evet, büyük ablam bahtsýz çýktý, kurudu.

Ara sýra söyleþir, dertleþirdik.
Arada göðe bakýp, eksik dilek dilerdi:
“Ne olaydý, bir bebem olaydý da bir yaþýna getirip öleydim” derdi.
Kýsmet bu ya dileði kabul oldu.
Kýrk birinde bir þoföre gelin oldu.

Tam mutluluðu buldu derken,
Kucaðýnda altý aylýk bebesi aðlýyordu,
Geceleyin mutfaðýnda gözü açýk giderken…

Acýyla kavrulurken bütün kardeþler,
Sordular: Ablayý nereye defnedelim, dediler.
Abilerim, “Babamýn üstüne…” diye karar verdiler.
Gidince mezarlýða camiden,
Hemen yanaþamadým babamýn kabrine ahaliden.
Sordum: “Kalmýþ mý bir þey babamdan?”
“Duruyor mu kemikleri?”
"Ýþte burada" dediler,
Yan mezara yaslanmýþ büyük bir torbayý gösterdiler.

Herkes meþgulken yaz yaðmuru altýnda cenazeyle,
Yer deðiþerek kalabalýktan bir iki kiþi ile
Sessizce ve aðýr aðýr torbaya yöneldim.
Zaman sanki aðýrlaþtý,
Yaðmur damlalarý havada donuklaþtý.
Karýþýk duygularla soktum elimi torbaya,
Ne varsa ondan kalan ulaþmak için babaya...
Nasýl hissettim bilmiyorum orasýný?
Ama tutup çýkardým torbadan çenesiz bir kafatasýný…
Çevirince boþ göz çukurlarýný kendime,
Aldý mý benim dudaklarýmý bir titreme…

Babam…
Babam…
Dünya gözüyle baba-oðul böyle karþýlaþmak varmýþ be koca adam.
Çamur olmuþtu kafatasýnýn tepesi.
Hiç seni böyle býrakýr mý Fatma Kadýn’ýn en küçük bebesi?
Hemen sildim ceketimin eteðine çamurunu…
Feda olsun babama, bebesinin alt tarafý bir takým elbisesi.
Dedim:
“Eh be Nazým Bey!
Demek baba-oðul dünya gözü ile böyle karþýlaþmak varmýþ.”

Birden fark ettim ki ben cenazeyi unutmuþum.
Kimse bir þey dememiþ…
Babamýn kafatasý kucaðýmda,
Baþka bir kabrin kenarýnda oturmuþum.

Ne zaman ki kabri kapatmaya niyetlendiler,
Babamý kucaðýmdan almak istediler.
Nasýl bir yumruksa o boðazýmý týkayan tek kelime edemedim.
“Allah aþkýna, ne olur babamý benden almayýn!” diyemedim.

Ya Allah aþkýna!
Allah aþkýna söyleyin ne olur?
Bir babadan ayrýlmak bu kadar kolay mý olur?

Ya oradaki, hangi yürek sýzlamadý ki,
Babamýn koynuna yatýrýrken ablamý…
Daha yeni kavuþmuþken ben…
Tutup kollarýmý, sýyýrýp ellerimden,
Nasýl da kolay aldýlar benden babamý…
ALP ARSLAN
26.04.2023 - Alanya

Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.