BEN BABAYIM!

Caným evladým!
Ben, her gün hasretinle yanýp tutuþan bi çare babayým...
Hele akþam karanlýk çökünce...
Ýçimde sýkýntý..
Üzerimde aðýrlýk...
Gözlerimde yorgunluk...
Karþýmda özleminle canlanan hayalin...
Elimde resmim...
Sabaha kadar çaresizlik içinde, seni düþünen...
seni özleyen bi çare baba...
Eli, kolu baðlý...
Kanadý kýrýk bir babamýyým...
Elde yok, ayakta yok...
Cep delik, cepken delik...
Hayat oldu, har daim baþýma bela...
Yüreðime acý doldu...
Ýçime dert üstüne dert oldu...
Biliyor musun evladým?
Sabah kalktýðýmda, evin boþ olduðunu görmek...
Ýsteksiz ve modun düþük olmasý...
Sana moral verecek...
Seni mutlu edecek...
O, enerji yok...
Çünki, bir babayý yýkan!
Evladýna sarýlamamak!
Yavrum deyip kokunu içime çekememek!
Akþam olduðunda, alnýna iyi geceler öpücüðü konduramamak...
En önemlisi...
Elinden tutup parka götürememek!
Çarþýda, pazarda gezememek!
Neþeyle, mutlulukla, birlikte alýþ veriþ yapamamak!
Hele hele, evladýnla birlikte hayaller kuramýyorsan!
Evladin hastalandýðýnda baþýnda bekleyemiyorsan!
Þu an ne yapýyor bilemiyorsan!
Ýþte o an, isyanlarda...
Haykýrýp, vurup kýrýp, dökmek geliyor insanýn içinden!
Çünki,
Ben bir babamýyým!
Dinçer Dayý
Sosyal Medyada Paylaşın: