SONBAHAR KADINI

ben sonbahar kadýnýný severim...
eylülde erguvan bir yaprak gibi
gelir konar bembeyaz saçlarýma...

bana þiir yazdýrýr
þarký söyletir
susturur
konuþturur
aðlatýr...

beni sinemaya tiyatroya
þehrin varoþlarýna
ve salaþ meyhanelerine götürür...

kahkahalar atar
ya da aðlar
kýzar baðýrýr
etrafý hiç umursamadan...

çünkü bilir ve hissettirir
herkese ve bana
beni sevdiðini
kadýným olduðunu
yanýnda benim olduðumu...

daðýlsýn hüzün
gelsin neþe coþku
uzun derin bakýþlar
çabuk baþlasýn diye
ilk kadehi fondipler...

balýðý elleriyle yer
hýnzýrca bakýp
kaþlarýnýn altýndan
kýkýr kýkýr çocuklar gibi güler...

ikinci kadehin sonunda
savurup sigaranýn dumanýný
’’n’apalým idare et be abi
bu akþam böyle’’ der
kýrýk sesiyle
buðulu gözleriyle...

anlarým o an
aklýndan neler geçtiðini
kinlendiðini
ama yine de sevdiðini
ve vazgeçemediðini...

uzun uzun bakarým gözlerine
okþayýp tutarým ellerini
ve baþýmý günahlarýmý hatýrlayýp
sessizce öne eðerim...

kemal gürleyen
Sosyal Medyada Paylaşın: