Havaya karışan kokun bile kayıp korkummuş meğer rengim
Havaya karışan kokun bile kayıp korkummuş meğer
Düþüncemin usunda volta atýyor sensizliðin korkusu Nefesinin ötesinde sallanýyor içimdeki mavi Sen yazgýlarým gömülür avuç içlerimdeki çizgilerin derinlerine Yüzüme geceden katmer katmer ýslak lacivertin üþümüþ gölgeleri düþer
Gözlerim gözlerinin uzaðýndaki þehirlerde Bir toz bulutunun ayak izinde savrulan düþlerinin izlerini arar
Sensizliðin buhranlarýnda Yorgun kanatlý martýlar ölür aklýmýn nefessiz býraktýðý aný kapanlarýnda alabora olan kaðýttan bir gemi içim Sýð sularý deniz feneri gözlerin Soluðumun gerisinde kalýr Saçlarýmda ürperir ellerinin kokusu Tenimde bozguna uðrar sýcaðýn Ellerim kuþ yuvasý bir aðaç Yüzümde ölmüþ balýk çaresizliðim
Sesime emanet bir türkü havalanýr içimin ormanlarýndan aklýnýn gökyüzüne Anlýmdaki yazgým el açar Her kalp kendi inancýyla dokunurken tanrýya Yer gök her hücrem niyaza durur seni diler Hasretle ligmeler Anýmsamalar sen kokan kanamalarýný Baþ ucunda biten otlara akýttýðým ahýmla mavinin sesindeki umu naymeli dualarý gömdüm yüzündeki üþümüþ susmuþ gülüþlerine