18 MART ÇANAKKALE DESTANI
18 MART ÇANAKKALE DESTANI
Çekerekli Þair
Mesut Kýlýçoðlu
Çanakkale’yi yazýyorum size,
Selâm olsun tüm þehidlerimize.
Anlatacaðým yiðit Mehmetleri,
Bahsedecek tarihler biz Türkleri.
Rüzgâr verdi onlar ay- yýldýzýma,
Sahip çýktý namusuma, ýrzýma.
Koruyordu Türk ýrkýnýn yurdunu,
Kaybetmedi Mehmed’im umudunu.
Seve seve vermiþlerdi canýný,
Sarmýþtýk þu boðazýn her yanýný.
Çanakkale hiç böyle yazýlmadý,
Bu zafer hiç kolay kazanýlmadý.
Dünya Savaþý geçiyor çok çetin,
Kaderiydi Çanakkale milletin.
Dünya Savaþýnýn Boðaz Cephesi,
Destan yazacaktýr Çanakkale’si.
Amaç boðazlarý ele geçirmek,
Daha sonra Ýstanbul’u düþürmek.
Bu sebeple çevirdiler boðazý,
Düþman için olacak kara yazý.
Saldýrdýlar denizden, karadan,
Geçemeyecekler elbet oradan.
Baþladý düþmanlar top ateþine,
Rastlanmaz bu savaþýn bir eþine.
Üstümüze düþüyordu bombalar,
Cehenneme dönmüþtü tüm oralar.
Gökyüzünde yanýyordu ateþler,
Saldýrýyor Türk’e bütün kalleþler.
Toplamýþlar her milletten insaný,
Bozuktu onlarýn hepsinin kaný.
Yiyecekler onlar bizden tokadý,
Korkutacak düþmaný Türk’ün adý.
Mecidiye, Hamidiye, Çimenlik,
Baþlar Çanakkale’de bir þenlik.
Kabaracak Türk ýrkýnýn ayraný,
Orada yapacaðýz biz bayramý.
Ders alacaktý bizden bütün düþman,
Olacak onlar geldiðine piþman.
Piþman olacaklar doðduklarýna,
Yenilecekler Türk ordularýna.
Düþmanlarý bekliyordu ordumuz,
Mezar olacak onlara yurdumuz.
Geçemeyecekler Çanakkale’yi,
Yýkamaz hiç bir kimse bu ülkeyi.
Çanakkale’ye koþmuþtuk hepimiz,
Destan yazacak orada ceddimiz.
Arslan kesiliyor Türk’ün her biri,
Yeneceðiz orada tüm kâfiri.
Çanakkale’yi edin siz de tetkik,
Çektik orada düþmanlara tetik.
Çanakkale bizim büyük harbimiz,
Olacaktý sayýsýzca gazimiz.
Cevat Paþa’dýr cephe komutaný,
Alýyordu kahramanlýk unvaný.
Asýl adýdýr onun Cevat Çobanlý,
Zafer kazandý onunla Osmanlý.
Çekiyordu düþmanlara ihtarý,
Gösteriyordu üstün bir baþarý.
Savaþtý Galiçya’da Filistin’de,
Trablusgarp ile Balkan ilinde.
Atanýyor Erkâný Harbiye’ye,
Çok emeði geçti Çanakkale’ye.
Göstermiþti tüm dünyaya þanýný,
Alacaktý liyakat niþanýný.
On Sekiz Martýn yiðit kahramaný,
Çanakkale’de geçti tüm zamaný.
Tüm Mehmetçiklerim onun emrinde,
Savaþmýþtý cephenin her yerinde.
Savaþtan sonra Ankara’ya gider,
Bizlere Mecliste mebusluk eder.
Hatýrlatmýþtýk paþayý bizler de.
Üstünlük saðlýyorduk denizlerde.
Düþmaný getirdik boðazda dize,
Þimdi anlatacaðýz harbi size.
Boðazý kara bulutlar bürüdü,
Düþmanlarýmýz denizden yürüdü,
Geliyordu düþman donanmasý,
Çekecekti onlar büyük bir yasý.
Gelmiþlerdi sanki onlar gezmeye,
Yurdu iþgal edip bizi ezmeye.
Yetermi buna düþmanýn gücü,
Atatürk’tü orada Türk’e öncü.
Hür yaþadýk bizler tarih boyunca,
Cepheye koþtuk savaþý duyunca.
Ata’mýz bize veriyor taktiði,
Düþmaný görünce çektik tetiði.
Kabul eder mi Türk tutsak olmayý,
Kovmak için düþmaný gerdik yayý.
Kimseye vermeyiz vatanýmýzý,
Adadýk bu uðurda canýmýzý.
Her tarihte bizler bunu gösterdik,
Düþmanýn hepsini yerlere serdik.
Hepsi de üstümüze üþüþtüler,
Çýkar çýkmaz da yerlere düþtüler.
Düþmanlar ilk önce geldi denizden,
Dersini alacaktý hepsi bizden.
Boðaza demir attý donanmasý,
Ateþe baþladý Türk’ün tabyasý.
Gelmiþti gemileri, fýrkateyni,
Daðýlacaktý hepsinin de beyni.
Düþmanlara saldýrdýk Kürþad gibi,
Küffarla doldu denizin dibi.
Balýklara yem ettik onlarý,
Þahlandý Barbaros’un torunlarý.
Hâkimdi Barbaros tüm denizlere,
Ýlham verdi boðazda bizlere.
Ondan almýþtýk bizler gücümüzü,
Boðazda söylemiþtik türkümüzü.
“Çanakkale içinde Aynalý Çarþý,
Ana ben gidiyorum düþmana karþý”.
Düþmüþtü bu türkümüz de dillere,
Çanakkale’yi vermeyiz ellere.
Burasý vatanýmýn bir parçasý,
Yoktu Mehmet’imin hiç de þakasý.
Bomba attýk gemilere durmadan,
Daha onlar kýyýmýza varmadan.
Baþladý büyük bir deniz savaþý,
Destan yazdý subayýyla, onbaþý.
Çavuþundan, kahraman erine,
Selam olsun onlarýn her birine.
Savaþtýlar bir hilâl uðruna,
Pes ettiremez düþman Türkoðluna.
Bizlerindir Çanakkale denizi,
Yenemeyecekti düþmanlar bizi.
Allah Allah diye öne atýldýk,
Çanakkale’de gemiler batýrdýk.
Düþmanýn baþýna sýktýk kurþunu,
Geçirmedik Çanakkale’den onu.
Düþmanýn boðazda kesildi yolu,
Destanlar yazýyordu Gelibolu.
Karþýsýnda kahraman Türk askeri,
Kaçacaktý düþmanlar tekrar geri.
Baþlamýþtý çetin bir boðaz harbi,
Titretiyor Türkler þarký ve garbi.
Nusret Gemisi döküyor mayýný,
Bulmuþtu Türkler iþin kolayýný.
Batýyor mayýna çarpan gemiler,
Boðuluyor içindeki caniler.
Gömülüyordu hepsi de sulara,
Sahipti düþmanlar çok ordulara.
Fazla askerin de olsa ne yazar,
Mehmetçiðim onlara kuyu kazar.
Dönmüþtü gidiþat lehimize,
Zýrhlýlar giriyor menzilimize.
Niþan alýyor Mehmetler en iyi,
Vuruyor gördükleri her gemiyi,
Sokuyorlar bombayý bacasýndan,
Feryat ediyor düþman acýsýndan.
Ýsabet alýyor düþman gemisi,
Geliyor bunun daha da gerisi.
Batýrýyorduk birçok gemileri,
Cehenneme saldýk Ýngilizleri.
Durdurduk boðazda Haçlýlarý,
Yenilecekti düþman ordularý.
Mehmetçiðim sýrtlýyordu mermiyi,
Vuruyordu denizdeki gemiyi.
Çok babayiðitti Seyit Onbaþý,
Eliyle sýksa ufalardý taþý.
Seyit Onbaþý çok aðýr gülleyi,
Koltuða almýþtý sanki kelleyi.
Kaldýrýyor iki yüz yetmiþ kiloyu,
Bombalýyor düþmanlarýn filoyu.
Batýrýyor hedefteki her þeyi,
Yaþatýyor milletine neþeyi.
Deðiþtiriyor savaþýn seyrini,
Tanýyordu dünya bu Türk erini.
Kaldýrýyordu bombayý üç kere,
Pusu kurmuþtu Türkler sipere.
Yapmýþlardý vatan savunmasýný,
Batýrdýk düþmanýn donanmasýný.
Gömdük düþmaný karanlýk sulara,
Umutlar verdik yeni ufuklara.
Aydýnlanýyor Türk’ün geleceði,
Belliydi düþmanlarýn öleceði.
Sonudur bu Türk’e kefen biçenin,
Canýný aldýk boðazdan geçenin.
Olduk hepimiz Kýlýçarslan gibi,
Cesetlerle doldu denizin dibi.
Ýnledi her yer Türk’ün narasýyla,
Deniziyle ve de tüm karasýyla,
Hepimizde var Çaka Bey’in ruhu,
Denize döktük bu Haçlý güruhu.
Cihanda duyulur Mehmet’in sesi,
Düþmana mezar olur Türk ülkesi.
Esad Paþa, Vehip ve Faik Paþa,
Çanakkale’de girdiler savaþa.
Yarbay Hasan Bey, Mehmet Þefik Aker,
Düþmanlarýn önlerine set çeker.
Mehmet Ali, Mustafa Hilmi Paþa,
Komutandý hepsi bizim gardaþa.
Yüzbaþýmýz Tophaneli Hamdi Bey,
Deðiþiyordu onun ile her þey.
Ses verir Nusret Mayýn Gemisi’nden,
Razýdýr Türk milleti kendisinden.
Fahrettin Altay, Mehmet Nuri Conker,
Çanakkale’deydi hepsi de nefer.
Mehmet Nazif ve Remzi Alçýtepe,
Düþmana mezar olur tüm dere, tepe.
Daha sayýsýz albayla, yarbaylar,
Teðmenim, yüzbaþým ve de subaylar,
Fevzi Paþa, Halil Sami Albay’ým,
Cephede savaþtý bütün alayým.
Tümenim, taburum ile kolordum,
Onlar ile korundu cennet yurdum.
Onbeþliler ile cesur erimiz,
Gencimiz yaþlýmýz ve her birimiz.
Hepsi de Çanakkale’ye koþtular,
Vatan aþkýyla yanýp tutuþtular.
Geri dönmeyi asla düþünmeden,
Onlardý Çanakkale’de harp eden.
Geçilmez dedi Mehmet’im bu kale,
Düþmanlarý durdurdu Çanakkale.
Anasýndan almýþtý öðüdünü,
Koruyordu Mehmed’im Türk’ünü.
Minnet borçluyuz onlarýn hepsine,
Þimdi bakalým cephe gerisine.
Almýþtý sancaðý karabudun,
Þahlanýyor arslanlarý Uhud’un.
Mazhardýlar Peygamber övgüsüne,
Düþmanlar çarpýyor Türk süngüsüne.
Zafer ise süngünün ucundaydý,
Hazret-i Peygamber’de oradaydý.
Medine’yi ziyaret eden bir zat,
Peygamber’le görüþüyordu bizzat.
Bu Allah dostu evliyaullahtan,
Haber veriyordu Resulullah’tan.
Göremez Resulullah’ý yerinde,
Çünkü Resul Çanakkale Harbi’nde.
Diyor ki Peygamber’imi göremedim,
Ravza’da ona selam veremedim.
Anlatýyor bunlarý türbedarýna,
Söylüyordu mevzuyu etrafýna.
Böylece duyuluyordu bu olay,
Artýk düþmanlarý yenmek çok kolay.
Allah’ýn bize büyük mucizesi,
Korunacaktý bu Ýslam ülkesi.
Görüyorduk her türlü kerameti,
Türk’ümün þahlanýyor azameti.
Hâkimdiler cihana bir zamanlar,
Cephede okunuyordu ezanlar.
Ezan sesi düþmaný titretti,
Manevi duygu askeri kükretti.
Türk’de büyük manevi kuvvet vardý,
Ordunun etrafýný onlar sardý.
Cephedeydi üçler, yediler, kýrklar,
Yapýlýyor onlar ile ataklar.
Ýslamýn bu manevi ordularý,
Kabarttý biz de dini duygularý.
Gelmiþlerdi Türk ýrkýna yardýma,
Destek veriyorlar benim orduma.
Sanki olmuþtu hepsi bir arslan,
Dirilmiþti sanki dedem Alparslan.
Ýlerlediler süngü vura vura,
Mezar ettiler orayý gâvura.
Çarpýþýyordu Türk’ün askerleri,
Siperlerdi hepsinin de yerleri.
Baþ koydular vatan millet yoluna,
Direndiler Türk- Ýslam uðruna.
Türk’ü cepheden hiç kimse sökemez,
Düþman bayraðýný hiç de dikemez.
Kötü durumdaydý buranýn hali,
Toplanmýþtý her milletten ahali.
Askerleri fazlaydý kat be kat,
Yiyecekti Mehmed’imden bir tokat.
Dikilmiþtik düþmanýn karþýsýna,
Aldýrmadýk onlarýn sayýsýna,
Yeni Zelanda, Afrika, Asya’dan,
Geldiler savaþa Avustralya’dan.
Her ýrktan oluþtu bir sürü insan,
Kimi çapulcu, kimisi de korsan.
Kimisi serseri, kimi de yamyam,
Çanakkale’de edecektik bayram.
Karþýmýza çýkmýþtý yedi düvel,
Siperleri kazdýk onlardan evvel.
Kýnalý kuzum bekliyor siperde,
Vatan sevgisi vardý tüm erde.
Kaçýyordu Türk askerini gören,
Yapacaktýk düþmanlara bir tören.
Çýkamayacaklar doðacak güne,
Sanmýþlardý gidiyoruz düðüne.
Bekliyor onlarýn hepsini ölüm,
Karaya çýkýyorlar bölüm, bölüm.
Üstümüze yaðýyordu bombalar,
Düþman için karanlýktý dünyalar.
Siperlerde karþýladýk onlarý,
Düþmanýn hepsi Haçlý torunlarý.
Saldýrdýlar denizden ve karadan,
Yardým ediyordu Yüce Yaradan.
Deðiþecekti savaþýn kaderi,
Þahlanýyordu Atatürk’ün eri.
Yapýlýyordu her türlü plânlar,
Karþý koyuyor cephede olanlar.
Alýyor Türk eri hücum emrini,
Düþmanlarýn bombalýyor yerini.
Oluk, oluk kan akýyor dað, bayýr,
Yanýyordu her taraf cayýr, cayýr.
Ortalýk görünmüyordu dumandan,
Saldýrýn diyor bize baþkomutan.
Azrail olduk düþman neferine,
Saldýrdýk biz de bunun üzerine.
Susamýþtý düþmanlar eceline,
Alýyor Türkler onlarý eline.
Gerçekleþiyor düþmanýn ölümü,
Cehenneme gidiyor bir bölümü.
Süngü takýnýz diyordu Miralay,
Yok olmuþtu Elli Yedinci Alay.
Saldýrdý hepsi de düþman üstüne,
Çýkamayacaklar doðacak güne.
Mehmet’im set yaptý vücutlarýný,
Vatan için döktüler kanlarýný.
Geçit vermediler zalim düþmana,
Hasret kalacaktýk biz birçok cana.
Hüseyin Avni alay komutaný,
Taný Türkoðlu bu büyük ataný!
Vatan için canýný veriyordu,
Alayýn tüm hepsi de ölüyordu.
Çýktýlar þehidlik mertebesine,
Ses verdiler asýrlar ötesine.
Görülmemiþti böyle bir olay da,
Göçmüþtü Elli Yedinci Alay da.
Cennete uçtu er ve subayýmýz.
Gitti Elli Yedinci Alay’ýmýz.
Onlara var her Türk’ün minnet borcu,
Görmeden onu geçme sen ey yolcu!
Ziyaret edin mutlak o tepeyi,
Hatýrlayýn Hüseyin Avni Bey’i.
Onlarla korundu Türk’ün boðazý,
Düþmaný yenmekti bütün niyazý.
Semaya açýlýyordu tüm eller,
Ýmdada gelmiþti gökten melekler.
Kuvvet veriyordu Türk’e imaný.
Saldýrýyor bir elinde Kur’aný.
Her yeri sarýyor tekbir sesleri,
Yetiyordu düþmana nefesleri.
Ölüm- kalým yeridir siperler,
Þehit oluyor gelen bütün erler.
Direndiler düþmana günlerce
Sayýsýz þehidler verdik binlerce.
Þehit sayýmýz iki yüz elli bin,
Yolunu kesmiþtik Ehl-i Salib’in.
Vatan için ne ocaklar sönüyor,
Þehidlerimiz cenneti görüyor.
Duruyorlardý karþýsýnda Haçýn,
Düþman istiyordu boðazý açýn.
Set çekmiþti Mehmetçiðim boðaza,
Çok da çetin geçiyordu bu gaza.
Cephede dalgalanýr bayraðýmýz,
Þehit kanýyla doldu topraðýmýz.
Mübarektir bastýðýmýz bu yerler,
Kefensizdir oradaki tüm erler.
Gittiler askeri üniformayla,
Eri, çavuþu, yüzbaþý, albayla,
Elbisesiydi onlarýn kefenleri,
Nur gibiydi hepsinin de tenleri.
Gülüyordu sanki nurlu yüzleri,
Açýk gitti þehidimin gözleri.
Bekliyordu onlarý Peygamber,
Olacaklar Cennette beraber.
Mehmet Çavuþum da Seddülbahir’den,
Tek baþýna düþmanlarý püskürten.
Ordaydý Ezineli Yahya Çavuþ,
Sergiliyordu yiðitçe bir duruþ.
Emrindeki altmýþ sekiz askerle,
Alýyor düþmandan binlerce kelle.
Ezinelinin bu çok az askeri,
Ýtiyordu tüm düþmanlarý geri.
Durdurdu altý düþman taburunu,
Kurtardý milletinin onurunu.
Ezineli Yahya Çavuþ Destaný,
Askeri ile korudu bu vataný.
Tarihe geçiyordu Ezineli,
Kurþun sýkýyor Mehmetçiðin eli,
Hepsi birer gencecik delikanlý,
Oluyordu Türkler bu kadar þanlý.
Çanakkale’nin kahraman Kürþad’ý,
Ýngiliz’e vuruyordu tokadý.
Gidiyordu Kürþad’ýn izinden,
Ses verdik Çanakkale denizinden.
Ezineli’ydi Kürþad’ýn torunu,
Kutlarýz yürekten hepimiz onu.
Saray basar gibi vurdu düþmana,
Kürþad ile gelmiþti ki yan yana.
Onun için diyoruz ona Kürþad,
Ýngilizleri etmiþti çok haþad.
Kahramandýr Yüzbaþý Yusuf Kenan,
Ýngiliz’i ediyordu periþan.
Seddülbahir’de yazýyordu destan.
Düþmaný durduruyor bu komutan.
Emrindeki iki yüz askeriyle,
Savaþtý Ýngiliz’in her biriyle.
Çok fazlaydý Haçlýnýn ordusu,
Yoktu Kenan’ýn onlardan korkusu.
Türk ordusunun kahraman fertleri,
Düþmaný yok etmekti tüm dertleri.
Budur var olma yok olma savaþý,
Verdik orada binlerce naaþý.
Akýyordu kanýmýz oluk, oluk,
Durmuyordu Mehmetçiðim bir soluk.
Ýçiyor sadece bulgur çorbasý,
Bir dilim ekmek taþýrdý torbasý.
Verilirdi bir de üzüm hoþafý,
Olmaz kimsenin buna bir lafý.
Yerlerdi bu menüyü de severek,
Sofradan kalkarlardý hamd ederek.
Suyu bile yoktu matarasýnda,
Kalmýþtýk bir de düþman ortasýnda.
Çok aðýrdý cephedeki bu þartlar,
Açýlacak elimdeki tüm kartlar.
Koyacaðýz her þeyi de ortaya,
Düþmeyeceðiz hiçbir de hataya,
Neyimiz varsa aldýk elimize,
Güveniyorduk biz de süngümüze.
Takýyordu silâha süngüsünü,
Çoðaltýyor düþmanýn ölüsünü.
Almýþtý Mehmetler her þeyi göze.
Gelecekti düþmanlar elbette dize.
Sapladýk süngüyü düþman göðsüne,
Kulak verdik Atatürk’ün sesine.
Gelmiþti Atamýz Çanakkale’ye,
Düþmanlara orada dur demeye.
Çanakkale’de geçti tüm zamaný,
Atatürk’tü savaþýn kahramaný.
Koyuyor Atam canýný ortaya,
Minnet duyuyoruz bizler Ata’ya.
Parçalanýyordu Ata’nýn saati,
Kurtarýyordu onu da dikkati.
Ýsabet etti Ata’ya þarapnel,
Kýrýlacak elbet onu atan el.
Düþmanýn yaptýðý kalmaz yanýna,
Þan katýyor Atam Türk’ün þanýna.
Önder oldu Çanakkale’de Türk’e,
Onunla öðündü bütün bu ülke.
Girdik hepimiz Ata’nýn emrine,
Direktifini getirdik yerine.
Emrindeydi genç kýnalý kuzular,
Süngüyü kavradý güçlü pazular.
Yakmýþtý onlara anasý kýna,
Kurban olsun dedi oðlum ýrkýna.
Kýna var idi Türk’ün töresinde,
Yapýlýr savaþýn arefesinde.
Kýna yapýlýr kesilen kuzuya,
Bir de askere gidecek yavruya.
Böyleydi bizim bu geleneðimiz,
Vatan yolunaydý tüm emeðimiz.
Vatan için can veren Mehmed’im,
Ýntikamýný almazsam namerdim.
Mehmetçiðim neler yazsak az sana,
Allah güç versin Kýnalý Hasan’a.
Kýna yapmýþtý oðluna anamýz,
Hasan’ý tanýyordu tüm dünyamýz.
Canýmýz kýnalý kuzularýmýz,
Onlarla güçlendi ordularýmýz.
Orduya katýlýyor onbeþliler,
Vatan savunmasýna yetiþtiler.
Ardýndan öðrenciler okulunu,
Býrakýp takip etmiþlerdi onu.
Orduya katýlmýþlardý hepsi de,
Þehitlik mertebesi az ötede.
Gelmiþlerdi gençler þehit olmaya,
Düþmana karþý vatan savunmaya.
Liseler vermedi bu sene mezun,
Geçmiyordu günler de çok uzun.
Vataný tercih ettiler okula,
Cephede giriyorlardý kol kola.
Mavzeri alýyorlardý omzuna,
Uðratacaklar düþmaný bozguna.
Savaþýyordu Mehmetler mevzide,
Anne, baba, kardeþ kaldý mazide.
Ölürsem þehit, kalýrsam gazi,
Milletine karþý çok mütevâzi.
Vatan için çarpýyor yürekleri,
Hür yaþamaktýr bütün dilekleri.
Gece gündüz ve yaðmur kýþ demeden.
Çarpýþtýlar yemeden ve içmeden.
Savaþtýlar düþman ile aç, susuz,
Ýçimizi acýtýyor bu husus.
Bulamýyorlardý yemeðe zaman,
Saldýrýyorlardý düþmana her an.
Olmamýþtý hiç dinlenme fýrsatý,
Elindeydi devamlý da pusatý.
Oluyorlardý her an nöbette,
Dikkatli olmak gerekti elbette.
Yaðýyordu mermiler yaðmur gibi,
Bizdik elbet bu vatanýn sahibi.
Topraða verdik binlerce insaný,
Kuvvetliydi milletimin imaný.
Bu imandan hepimiz güç alarak,
Düþmanlarýn üstüne saldýrarak,
Yaþattýk küffarlara cehennemi,
Tüm dünyanýn bu savaþtý gündemi.
Mehmetçiðim korumuþtu vataný,
Çanakkale’de yazmýþtýk destaný.
Bilinecek yýllarca bu destaným,
Mezar oldu düþmanlara vataným.
Saldýrýyordu düþman onlarca,
Top mermisi düþüyordu tonlarca.
Çukurlar açýlýyordu koskoca,
Geçit vermiyorduk bizler de Haça.
Mertçe çarpýþtýlar burun, buruna,
Canlar verdik bir Hilâl uðruna.
Yapýlýyordu Hilal- Haç savaþý,
En küçüðümüzün on üçtü yaþý.
Cepheye koþtu eli silâh tutan,
Yaþandý orada büyük bir tufan.
Küçük yavrular katýlýr bu savaþa,
Geçilmez yazdýlar daða ve taþa.
Ali Reþad Çavuþ on üç yaþýnda,
Bulundu Çanakkale Savaþýnda.
Terlememiþti henüz býyýklarý,
Durdurmuþtu boðazda haçlýlarý.
Babasý Balkan Harbinde þehitti,
Bombacý Ali Reþad çok yiðitti.
Kaybetti babasýný, annesini,
Çanakkale’de duyurdu sesini.
Koþarak geliyor Çanakkale’ye,
Sokmayacak düþmaný Türkiye’ye.
Silahýný almýþtý eline,
Bomba fýrlattý düþman siperine.
Kahraman Ali Reþad Çavuþumuz,
Çok sertti düþmanlara vuruþumuz.
Geceleri yapýyordu baskýný,
Korumuþtu Ali Reþad ýrkýný.
Yaklaþtý gizlice düþman üstüne,
Þarapnel saplanýyordu göðsüne.
Ayrý durdu bir müddet savaþtan,
Düþmana karþý çýktý küçük yaþtan.
Bir zaman savaþtan kalmýþtý uzak,
Ýyileþince harpte kurdu tuzak.
Korkusuzdu bu küçük Ali Reþad,
Düþman askerini etti haþad.
Mangal gibiydi Reþad’ýn yüreði,
Bükülmezdi yiðidimin bileði.
Ustaca atýyordu el bombasýný,
Ondan bahsedecek Avrupa basýný.
Göstermiþti bu savaþta baþarý,
Düþmaný kovdu boðazdan dýþarý.
Ýri deðildi Reþad’ýn cüssesi,
Bol gelmiþti üstüne elbisesi.
Ayaðýna geniþ geldi postalý,
Reþad Çavuþ Çanakkale kartalý.
Büyük gelmiþti ona da þapkasý,
Kutlar bu yiðidi Türk’ün Ata’sý.
Dert etmedi tüm olumsuzluklarý,
Ant içti kovmak için soysuzlarý.
Bombacý lakabý verilir ona,
Adamýþtý kendisini vatana.
Alýyordu Enver Paþadan rütbeyi,
Göze almýþtý Çavuþum her þeyi.
Küçük savaþçý, gönüllü bombacý,
Ali Reþad Türkiye’min baþ tacý.
Minnettarýz hepimiz de Reþad’a,
Benziyordu kendisi de Kürþad’a.
En önde savaþtý bu Türk evladý,
Unutulmayacak yýllarca adý.
Yad ettik burada bizler de onu,
Zaferle bitecek bu harbin sonu.
Yaþamadý bu millet hiç esaret,
Savaþmak cephede büyük cesaret.
Namus günüdür milletin bu olay,
Siperleri aydýnlatýyordu ay.
Sýkýþtýrdýlar düþmaný köþeye,
Vatan için katlanýlýr her þeye.
Savaþtýlar zor þarlar altýnda,
Þehidlik aldýlar Allah katýnda.
Ölmediler onlar da diridirler,
Çok mübarektir yattýklarý yerler.
Toprak deðil elbet, cennet bahçesi,
Güzeldir þehidliðin neticesi.
Karþýmýza çýkmýþtý bir sürü millet,
Ýnsan deðil sanki hepsi de illet.
Ýçlerinde toplanmýþtý Anzaklar,
Türk’e karþý kurulmuþtu tuzaklar.
Bilmeden geldi Anzaklar oyuna,
Mehmet’le yattýlar koyun koyuna.
Kurmuþtu Ýngilizler böyle plân,
Söylemiþler Anzaklara da yalan.
Kandýrmýþlar Ýngilizler onlarý,
Çanakkale oluyordu sonlarý.
Basýyordu Mehmetciðim kurþunu,
Ölümle bitiyor Anzak’ýn sonu.
Peþ peþe atýlýyordu gülleler,
Ýnsaný parçalýyor þarapneller.
Havada çarpýþýyordu mermiler,
Destan yazýyordu bizim Mehmetler.
Giriyordu kurþunlar birbirine,
Yapýþmýþtý biri de diðerine.
Yaðmur gibi yaðýyordu kurþunlar,
Üstümüze düþüyor hepsi bunlar.
Göðsümüzü ettik kurþuna siper,
Þehit oldu Mehmet’im teker teker.
Kopmuþtu sanki gerçekten kýyamet,
Def olup gidecekti bu melanet.
Çiziliyor orada kaderimiz,
Düþmaný kovmaktý bütün derdimiz.
Düþmüþtü bütün milletim bu derde,
Yediden yetmiþe herkes seferde.
Aklýmýza koymuþtuk zaferi,
Diyordu Atatürk haydi ileri!
“Emrediyorum ben size ölmeyi”,
Düþünmeyin hiç de geri dönmeyi.
Uyuyorduk Ata’mýzýn emrine,
Getirmiþtik onu hemen yerine.
Çanakkale’de en büyük önder,
Seviyordu Ata’mýzý bütün er.
Güç vermiþti bize Ata’nýn sözü,
Ayýrmadýk düþmanlardan gözü.
Vuruyorduk biz kime rast gelirse,
Umurumuzda deðildi delirse.
Yaþanýyordu korkunç bir cehennem,
Dua eder kardeþim, babam, annem.
Türk anasý gönderirken oðlunu,
Kesiyordu istasyonda yolunu.
Diyordu ki anne giden oðluna,
“Düþman ayaðý bastýrma yurduna!
Vatan için en ön saflara atýl!
Def olsun karþýmýzdaki tüm batýl.
Ezan için sen orada ölesin!
Þehidliðin mertebesini bilesin.
Sakýn ha! Gelmeyesin sen geriye,
Saldýr küffar üstüne, ileriye!
Yoksa hakkýmý helâl etmem sana!
Þehit ol! Sen bu mübârek vatana”.
Ýþte böyleydi anamýzýn hali,
Korundu böylece Devlet-i Ali.
Sahipti tüm anamýz bu þuura,
Diz çöktürdük orada biz gâvura.
Kuvvet verdi bizlere dualarý,
Kan gölüne çevirdik oralarý.
Destek oluyordu bize milletim,
Tüm gücüyle oradaydý devletim.
Bizler destek oluyorduk her yönden,
Gencimiz, yaþlýmýz koþtu en önden.
Ýçlerindeydi dedem Ahmet Çevik,
Babayiðitti kaþlarý da eðik.
Çanakkale’ye gitti Çekerek’ten,
Katýlmýþtý bu savaþa yürekten.
Doðmadan yetim kaldý anneannem,
Þehit düþtü Çanakkale’de dedem.
Çok cesur anneannemin babasý,
Savaþa yolladý onu anasý.
Nurukâ’nýn þehit olan damadý,
Gurur verdi bizlere onun adý.
Bizler de dedemizin yolundayýz,
Bozok Ovasý olan Yozgat’tayýz.
Geride býraktý ailesini,
Çok özledi kýzý da dedesini,
Dedem Çanakkale’de yurdu korur,
Duyarýz bizler onunla gurur.
Yetim kaldý Ümmügülsüm kýzý,
Ýçimize düþtü derin bir sýzý.
Doymadý anneannem babasýna,
Muhtaç kaldý sadece kocasýna.
Torunu dedemin annem Alime,
Onlarý unutmak mý ne kelime.
Þehit haberi gelince döðündük,
Bizler de bu dedemizle öðündük.
Acýsý düþüyordu ilçemize,
Haberi geldi Çekerek’imize.
Arkasýndan yakmýþlardý aðýtý,
Þarapnelle parçalandý suratý.
Ahmet Çevik cepheden gelmedi,
Felek Ümmügülsüm’e de gülmedi.
Ortada kalýyordu anneannem,
Bunlarý anlatmýþtý bize annem.
Dedemi yâd ediyoruz burada,
Yatýyor Çanakkale’de karada.
Çanakkale’de onu hatýrladým,
Bir köþeye oturarak aðladým.
Öbür dedem ise gazi olmuþtu,
Mermi ile kolundan vurulmuþtu.
Cepheye koþmuþtu harbi duyunca,
Asker oldu on bir sene boyunca.
Babamýn dedesi Çanakkale’de,
Kurþunla yaralanmýþtý cephede.
Yapýyordu vatan savunmasýný,
Almýþtý anasýnýn duasýný.
Dedemin anasý Þahin Ana’ydý,
Vatanýn korunmasýndan yanaydý.
Onun için oðlunu doðurdu,
Kurtulacak elbette Türk’ün yurdu.
Göndermiþti onu Çanakkale’ye,
Feda olsun dedi oðlum ülkeye.
Savaþtý dedem cephede günlerce,
Þehidler vermiþtik bizler binlerce.
Kurþunu sýkmýþtý, hain düþmana,
Hizmet etti yýllarca bu vatana.
Zaferden sonra dönmüþtü köyüne,
Umutla bakacak doðacak güne.
Kendisi iriydi ve uzun boylu,
Kel Necip dedemdi onun da oðlu.
Bekir Kýlýçoðlu’dur bu dedemiz.
Övünç kaynaðýdýr bize ceddimiz.
Mermi saplanmýþtý onun koluna,
Gazi demiþlerdi Kýlýçoðlu’na.
Çolak denmiþti ona bu yüzden,
Bir gazi dede çýktý köyümüzden.
Vataný korumuþtu dikti baþý,
Baðlanmýþtý gazilik maaþý.
Hamzakâ’nýn bu kahraman evladý,
Unutulmaz onun elbette adý.
Yazdýk onu bu satýrlara biz de,
Yaþayacaktýr dedem kalbimizde.
Bu dedemi anlattý bana babam,
Onlarý buraya yazmaktýr çabam.
Yoksa nerden olacaktý haberim,
Yazarken yaþlanmýþtý gözlerim.
Babam Hacý Osman’dan çok dinledim.
Torun olarak onlarý özledim.
Çanakkale’deydi bu dedelerim,
Ýkisine birden rahmet dilerim.
Þehit olmuþtu bu savaþta biri,
Gazi olarak dönmüþtü diðeri.
Ben ise onlarýn bir torunuydum,
Ýki dedem ile de gurur duydum.
Onlara burada açtýk parantez,
Yazýyorum bunu sizlere ilk kez.
Terk etmiþti dedelerim dünyayý,
Ardýndan okuyalým Fatiha’yý,
Ruhu þad olsun bu dedelerimin,
Mekâný Cennettir þehidlerimin.
Bu vesileyle onlarý tanýdýk.
Çanakkale’de kavrulduk ve yandýk.
Hasret giderdik böylelikle dedeme,
Döndük Çanakkale’deki gündeme.
Baþlamýþtý þenlik, kurulmuþtu toy,
Oðuz boyundan geliyordu bu soy.
Katlanamazdý bu soy esarete,
Sahipti Türk büyük bir cesarete.
Cesareti vardý Türk’de Kürþad’ýn,
Altýndan kalkýyoruz biz her þartýn.
Ýþlemez Türk’e hiçbir olumsuzluk,
Askerimizde vardý korkusuzluk.
Kaldýrýp attýlar cepheden Haçý,
Þehit ve gazim milletin baþ tacý.
Duramaz düþman bizim karþýmýzda,
Akif diyor Ýstiklal Marþýmýzda.
“Ben ezelden beridir hür yaþadým, hür yaþarým
Hangi çýlgýn bana zincir vuracakmýþ? Þaþarým!
Kükremiþ sel gibiyim; bendimi çiðner, aþarým;
Yýrtarým daðlarý, enginlere sýðmam, taþarým.”
Ýþte böyleydi Türk’ün anlayýþý,
Hür olmaktýr devamlý yaþayýþý.
Savaþtýk bizler de bundan dolayý,
Kaybettik cephede birçok alayý.
Cephelerin hepsi bir mahþer yeri,
Hür yaþamaktýr Türk’ün karakteri.
Bu millet vurulamazdý zincire,
Atlatmýþtý tarihte çok badire.
Gelmiþtik her þeyin biz üstesinden,
Ses verdik Çimenlik’in ötesinden.
Yaralanmalar oluyordu cephede,
Direniyordu Mehmed’im yinede.
Sahip çýkýyorduk yaralýmýza,
Almýþtýk onlarý çadýrýmýza.
Taþýdýk cepheden askeri hemen,
Götürdük hiç de vakit geçirmeden.
Çadýrlardan oluþmuþtu Revirler,
Yatýyor orada yaralý erler.
Beklediler hemen iyi olmayý,
Ýsterler harbe tekrar katýlmayý.
Cephe dýþýnda Seyyar Hastahane
Hekimlerimiz vardý çok þahane.
Oraya gelirdi yaralananlar,
Tedavi edilirdi vurulanlar.
Hastayla doluydu bütün sedyeler,
Yardýmcýydý onlara hemþireler.
Hizmet ettiler gönüllü olarak,
Yaralýnýn yarasýný sararak,
Mehmet’ime veriyorlar þifayý,
Çok kabarýktý buradaki sayý.
Dayanýlmaz yaralýnýn sesine,
Yetiþemediler onlar hepsine.
Aðýr yaralýya vardý öncelik,
Ýnsaný yaþatmaktý tüm incelik.
Yaralýya yapýyorlar pansuman,
Halsiz olana olmuþlardý derman.
Mehmet’imin cankurtaran meleði,
Kan- revan olmuþtu bütün gömleði.
Kan damlýyor hepsinin ellerinden,
Askere moral çýkar dillerinden.
Mehmetçik alýyor hekimden gücü,
Bir sedyede yatýyorduki üçü.
Tedavi ediyorlardý sýrayla,
Dinleniyorlardý çok az arayla.
Hekimlerimizin aðýrdý yükü,
Kurtarýyorlardý yaralý Türk’ü.
Bekliyor onlarý aðýr bir görev,
Asker göndermiþti cepheye her ev.
Gelmiþti Mehmetçik her bölgeden,
Onlardý düþmanlar ile cenk eden.
Oluyorlardý her zaman nöbette,
Kurtarýlacaktý vataným elbette.
Duramadý düþman Türk karþýsýnda,
Büyük bir azim vardý paþasýnda.
Kenetlendik erinden subayýna,
Basýyorlardý düþmanlar mayýna.
Hepsi oluyordu delik deþik,
Çanakkale’dir bize bu son eþik.
Düþmaný durduramazsak burada,
Girecekti onlar da bütün yurda.
Onun için canla baþla direndik,
Çanakkale’de ordularý yendik.
Anafartalar ile Kumkale’den,
Geçemiyor düþman Çanakkale’den.
Conkbayýrý ile Arýburnu’ndan,
Düþmanlarýn getirdik biz burnundan.
Düþmanýn hepsi geldi bir araya,
Dizdik hepsini orada sýraya.
Sokmuþtuk düþmana kasaturayý,
Mezar ettik hepsine orayý.
Orada ne zulüm kaldý, ne de þer,
Kaçmýþlardý hepsi de üçer beþer.
Doðduklarýna olmuþlardý piþman,
Anafartalar’daydý yiðit Paþam.
Bunun için doðurmuþtu anasý,
Çektiriyor Atam düþmana yasý.
Yönetiyordu cephede ordumu,
Ses getiriyordu düþmana vurdumu.
Askerlerine veriyordu morali,
Sevindiriyor bizleri bu hali.
Cephede geçiriyordu tüm gününü,
Duyacak herkes Atam’ýn ününü.
Selâm duruyoruz buradan ona,
Sahip çýkmýþtý Atatürk vatana.
Mustafa Kemal’di orda yüzbaþý,
Kazanmýþtý Türk milleti savaþý.
Savaþmýþtý Atam Çanakkale’de,
Kutlanýyor zafer bütün ülkede.
Çanakkale’de yazdýk biz destaný,
Sevdik Baþbuð Atatürk komutaný.
Kahramandýr bizim Atatürk’ümüz,
Yayýlýyordu cihana ünümüz.
Gurur günüdür Türk’ün Çanakkale,
Milletçe verdik orada el ele.
Susturmadýk bizler ezanýmýzý,
Vatan için verdik bu canýmýzý.
Çanakkale’de þehidler yatýyor,
Türklerin kalbi orada atýyor.
Þehidlerimiz bizlerin kalbinde,
Kaybettik onlarý boðaz harbinde.
Emanet ettik vatan topraðýna,
Selâm durduk bizler Türk bayraðýna.
Þehidim rüzgâr verdi ay- yýldýza,
Çanakkale’de ders verdik kansýza.
Hepsini sardýk mis gibi anbere,
Gönderdik onlarý Peygamber’e.
Anasý mürüvvetini görmeden,
Þehit oldu hepsi de evlenmeden.
Yaþamamýþlardý hayatlarýný,
Tarihe yazýyorduk adlarýný.
Göçtü hepsi ömrünün baþýnda,
Çoðu daha çocuktu genç yaþýnda.
Cephede bütün hayatlarý söndü,
Gözlerim karardý baþým da döndü.
Onlar için gözümden aktý yaþlar,
Hayata veda etti genç kuþaklar.
Dayanmaz bu acýya analarý,
Kara topraða girmiþti yavrularý.
Arkasýndan veriliyor selâlar,
Þehidlerimize tüm ülke aðlar.
Sele dönmüþtü gözyaþlarýmýz,
Eðilmedi cephede baþlarýmýz.
Ýlham almýþtý hepsi de Bedir’den,
Saldýrdýlar küffara hep birden.
Gözümde canlandý Bedir’le Uhud,
Onbeþliler oldu bizlere umud.
Yürümüþtük baþýmýz dik olarak,
Þehidler sancaðýnda toplanarak,
Düþtük Hazret-i Hamza’nýn ardýna,
Sahip çýktý þehidlerim yurduna.
Hazret-i Hamza’ya komþu yolladýk,
Onlarla ezanýmýzý kolladýk.
Susmayacaktý artýk ezanýmýz,
Dalgalanacak gayri bayraðýmýz.
Kavuþuyorduk sayýsýzca þehide,
Sahip çýktý Türk milleti tevhide.
Olmuþtuk bizler Ýslamýn kalkaný,
Geberttik Müslümana yan bakaný.
Gösterdik bunu tarih boyunca,
Ýslam güçlenmiþti Oðuz soyunca.
Ediyor bu olay tekrar tekerrür,
Yaþayacak bu milletim her an hür.
Vatanýmýzý sevdik ölesiye,
Yiðitlerimize yazdýk mersiye.
Türk milletiydi Ýslamýn kýlýcý,
Bu topraklar oldu Türk’e kalýcý.
Yaþadýk hem acýyý, hem sevinci,
Kuvvetliydi insanýmýn direnci.
Düþmana karþý durmuþtuk top yekün,
Bir zaferidir Çanakkale Türk’ün.
Duyurduk haberi Çanakkale’den,
Þehidimiz vardý bütün her evden.
Sönmesin diye bizim tüten ocak,
Can verilirdi bunun için ancak.
Bu vatanýn her karýþ topraðýndan,
Yürüyorduk ovasýndan, daðýndan.
Düþman üstüne þimþek gibi çaktýk,
Hürriyet ateþini hemen yaktýk.
Destek olmuþtuk, yediden yetmiþe,
Selâm olsun bizden bütün geçmiþe.
Þehit kýnalý kuzularýmýza,
Destanlar yazan yavrularýmýza.
Çanakkale geçilmez diyenlere,
Bunun için orada ölenlere.
Allah’tan hepsine rahmet diyelim,
Ruhlarýna Fatiha gönderelim.
Þairin dediði gibi dur yolcu!
Sen de öde üstüne düþen borcu.
Bastýðýn her yerde þehidler yatar,
Onlar topraða maneviyat katar.
Sakýn ha, abdestsiz basma oraya,
Þehidlerimiz uçmuþtu Mevlâ’ya.
Oku þehidlere sen de Yasin’i,
Þad edelim ruhlarýnýn hepsini.
Ödeyelim onlara borcumuzu,
Korumuþtu hepsi de yurdumuzu.
Cennet vatan uðruna ölenleri,
Vataný ve milleti sevenleri,
Çanakkale’de kurþun atanlarý.
Unutma sen orada yatanlarý,
Verdik bizler çetin mücadeleyi,
Anlattýk sizlere Çanakkale’yi.
Tarihimizde alýyor yerini,
Anlayalým oranýn deðerini.
Çanakkale’de geçilmez bendimiz,
Gurur kaynaðýmýzdýr bu cengimiz.
Türk tarihinin bir dönüm noktasý,
Arslan gibi gürlemiþti Ata’sý.
Atatürk’tü bu savaþýn yýldýzý,
Düþmanýn içine soktuk bir sýzý.
Görülmez dünyada bu savaþýn eþi,
Serildi oraya düþmanýn leþi.
Demir yumruk olmuþtu Türk milleti,
Ýlelebed yaþayacak devleti.
Bu devleti hiç kimse yýkamaz,
Al bayraðýma kimse yan bakamaz.
Mete Han’dan geliyordu bu bayrak,
Çanakkale’mizde dalgalanarak,
Türk milletine veriyordu gurur,
Bizim içindi bu en büyük onur.
Düþmez bu bayrak hiçbir zaman yere,
Selâm olsun toprakta yatan ere.
Yürümüþlerdi tekbir getirerek,
Cennete uçuyorlardý gülerek.
Gidiyorlardý Peygamber’imize,
Emanet ettiler ülkeyi bize.
Düþmanlarý durdurmuþtu azmimiz,
Sevinç gözyaþý dökmüþtü gazimiz.
Yaþasýn kahraman Türk neferi,
Yaþattý milletime bu zaferi.
Koruduk Türkiye’min topraðýný,
Ýndirmedik gönderden bayraðýný.
Çanakkale zihinlere kazýnsýn,
Destanlarý her devirde yazýlsýn.
Okusun bunu bütün gençlerimiz,
Var olsun kýnalý yiðitlerimiz.
Þehidler ölmez, bu vatan bölünmez,
Ýspatladýk Çanakkale geçilmez.
NE MUTLU TÜRKÜM DÝYENE!
ÞAÝR
MESUT KILIÇOÐLU
ÇIKACAK OLAN 822 SAYFALIK “ALTAYLARDAN TUNA’YA KIZILELMA’YA TÜRKLER TÜRK TARÝHÝNÝN BAÞTAN SONA DESTANSI ANLATIMI” ESERÝMDEN ÇANAKKALE DESTANIYLA ÝLGÝLÝ BÝR BÖLÜM
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mesut Kılıçoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.