Anne!
Sanma sakýn her bir günüm neþe ile geçiyor!
Sanma sakýn senin oðlun sevinç ile uçuyor!
Ben o köyden ayrý düþüp, gurbet ele çýkalý;
Boðazýmda bir düðüm var, soluk borum týkalý.
Geçirdiðim bütün günler, can bulur gözlerimde,
Ne yaþamýþsam mazide, hepsini özlerim de,
Tekrar yaþamak isterim, ellerim baðlý kalýr,
Ürperir bütün tüylerim, bir hüzün beni alýr.
O anda ruhum daralýr, ciðerlerim büzülür,
Caným yanar, dolar gözüm; göz yaþlarým süzülür.
Bir köþeye çekilirim, hiç konuþmam susarým,
Bir ah düþer ki dilimden, sanki de kan kusarým.
Anne!
Yankýlanýr nazlý sesin, çýnlarken kulaðýmda,
Hasret derim ve susarým, köz düþer dudaðýmda,
Ýçim dýþým yara dolu; bazen böyle kanarým,
Kezzap yaðar üzerime, diri diri yanarým.
Göz yaþlarým yanaðýmdan, süzülüp düþüyorken,
Ýçim alev alev yanýp, bedenim üþüyorken,
Hatýrlarým tüm her þeyi; her þeyle kaybolurum,
Bin piþmanlýk içindeyim, seni haklý bulurum.
Bazen dedin: Oðlum evlen! Bitsin senin gurbetin,
Sýcacýk bir yuvan olur, budur senin hasretin.
Gurbet elde, bir baþýna çileli olur baþýn,
Senin bütün dertlerine ortak olur yoldaþýn.
Yoldaþýn olursa eðer yeþerir çiçeklerin,
Filiz verir umutlarýn, canlanýr gerçeklerin.
Yoldaþsýz olan insanýn, kendisi hep yarýmdýr,
Seni böyle görüyorum, bu da benim zarýmdýr.”
Anne!
“Yoldaþ dersin, sýrdaþ dersin, canlanýr tüm hislerim,
Sonra içime bakarým, tükenmiþ heveslerim.
Çok istedim ve aradým, senin dediðin kýzý,
Yine düþtü yüreðime, o rezil ince sýzý.
Sevda çektim, hasret kaldým, ölmeden önce öldüm,
Sevgi denen o alemde, zannetme ki ben güldüm.
Düþündükçe yorgun kalbim, kor ateþte cýzlýyor,
Eklemlerim çatýrdýyor, kemiklerim sýzlýyor.
Ateþ yüklü bulutlarla, bana kustu gökyüzüm,
Ýþte o günden beridir asýk kaldý hep yüzüm.
Yalan-yanlýþ hiçbir þey yok, sana dediklerimde,
Halen acýsý kývranýr, durur iliklerimde…
Sanma sakýn bu dünyada sevdim, bahtiyar oldum,
Yaþým otuza varmadan senden ihtiyar oldum.
Kimselere demediðim, nice dertler var bende,
Öyle anlarým oldu ki, beþ yaþ aldým bir günde.
Ciðerimin üzerine, kaynar sular döküldü,
Su topladý tüm bedenim, týrnaklarým söküldü.
Gözlerimden yanaðýma dökülürken göz yaþým,
Bilmem kaç kez arzuladým, dikilsin mezar taþým I.
Kimse kendini koyamaz, Boztepe’nin yerine,
Benim dünyam karanlýktýr; benzer zindan yerine.
Seni üzmek istemem ki, kýyamam ki ben sana.
Bu yüzden ben dertlerimi sana demedim ana.”
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.