HASRET
Saçakta sarkýk olan, buzdan akan su gibi;
Damla damla içimden, tüm kaným süzülüyor.
Dokunduðu her þeyi, hemen yakan su gibi,
Kezzap ile bedenim, kýrýþýp büzülüyor.
Bu anlamsýz þiirin, hasret olmuþtur adý,
Neden bu ismi verdim; çoðu insan bilmiyor.
Ýnleyen þu ruhumun, bitmeyen bu feryadý,
Yýllardýr kýsýlmadý ve asla kesilmiyor.
Meðer ne çok güzelmiþ, kötü dediðim günler!
Hasret her gün kedere, bir kapýyý aralar,
Canlanýyor zihnimde, bugün andýðým dünler.
Açýldý yüreðimde saklý kalan yaralar,
Hiçbir sargý kâr etmez, hiçbir tabip saramaz,
Ölene kadar böyle, bir ömür süreceðim!
Konuþmak fayda vermez, susmak iþe yaramaz,
“Nasip” deyip kendime, teselli vereceðim.
Gözüm kefenli gördü, beslediðim umudu,
Tütmüyordu dumaným ama ateþim vardý.
Gel omuzla dediler, uðurlanan tabudu,
Yükü fazla aðýrdý; onda kardeþim vardý.
Biliyordum ki ona, gücüm asla yetmezdi,
Almadým; arkasýnda pek halsizce yürüdüm.
Alsaydým ayaklarým, kabristana gitmezdi,
O ýssýz bir mezarda; ben yaþarken çürüdüm.
Sarmýþtý benliðimi acý, hüzün, çile, gam;
Dostlarým tarafýndan, çokça aðýt yakýldý.
Bir dað kadar heybetli, koca gövdeli adam,
Yüz üstü yere düþtü, bir mezara yýkýldý.
Bir seksen boylarýna, pek hoþtu mimikleri,
Düþmanlarým yapmazdý, bana bu yaptýðýný.
Eti çoktan döküldü, yeþerdi kemikleri,
Heyhat! Böylece oldu, biraz toprak yýðýný.
Þundan emin olunuz: “Asla gülmedi yüzüm.”
Gidenler zanneder mi, kalanlar hep güldüler?
Tarihlere yazýlsýn, benim þu acý sözüm;
“Benden sonra doðanlar, benden önce öldüler.”
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.