Üzgünüm!.. Benim öyle þarap kýzýlý Yahut da çikolata kokulu Koyu kahve saçlarým yok Uçlarý son güz gazeli Diplerinde çile çiçekleri açan Sarý benzimin sýrdaþý Örüðü geleneklerimden miras Sýradan saçlarým var benim...
Benim öyle bakýmlý ellerim Manikürlü ve ojeli týrnaklarým da yok Avuç içleri nasýrlý Derdi davasý geçim olan Emekçi kadýným ben Ve akþamlarý evime dönerken Yegane mutluluðumun ortaðýdýr Ýki ekmek Ve bir kutu süt poþetini taþýyan ellerim
Ben öyle Çeþitli kahveleri de bilmem Ne americano, ne espresso Arada Türk kahvesi içerim Onu da sade severim
Seni de öyle hem güzel Hem de içtenlikle severdim Lakin; senin kumaþýn pahalý Ben salon kadýný deðilim O yüzden Sen kumaþlý elbiseler bol gelir Umudu kuru kavruk bedenimin mahremine
Açýk yarada kurt örneði Aþikardýr özümle sözüm Asla müsaadem yoktur Ýnsanlýðýma manasýz mana yüklenmesine Ben alýn terini lokmasýna katýk eden Emeðin Ekmeðin kýymetini bilen annemden Sabrý sükun öðütlüyüm O yüzden hep hayranýmdýr Ekmeðin kýymetini bilen Ruhumda çoðalttýðým yaþamak savaþçýsý kadýna
Bir kitap okumayý, Bir de üç beþ hece olsa da Karýnca kararýnca yazmayý severim Sevmek deyince Konuþulan laf balkabaðý olmasaydý Belki hak yerini bulur Daðarcýðýmdaki hüznümle Seni yine de severdim belki!..
#hüzünlükent
Sosyal Medyada Paylaşın:
hüzünlükent Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.