Beklerken

Koltuða oturdu ve onu bekledi,
Günler, aylar, yýllar geçti,
Ama o geri gelmedi
Nasýl acý çektiðini kimse bilmedi,
Duvarlar dillenmedi
Gözler, sözler ve ruhu nemlendi
Ama kimse onun,
Neden acý çektigini bilmedi
Bir kanýya vardý birgün
Hüzünü yüreðine gizledi
Hassas yüreðine söz geçiremedi
Oturdu, bekledi banklarda
Ýstilaya uðramýþ sokaklarda
Kar yaðmýþ þakaklarda
Þarkýlar söyledi
Mevsim dört dedi
Ve hiç bir þey bilmeden
Korkmadý ölümden
Sihirli bir elin,
Yüreðine deðmesini bekledi
Ýmparatorluklar gibi yýlýnca
Daðýlýp, silinip bitti
Ýþte o zaman
Çaresizligin ne olduðunu öðrendi
Oysa kendisi hayata öðretmendi
Mevsim gereði
Güller açtý
Çimenler büyüdü
Nisan da dereler gürüledi
Varlýk zenginliðini
El kiri bilirdi
Yel gelip tozunu bile süpürdü,
Sel gelip geri kalanýný alýp götürdü
O ölünce, o da ölünce
Son görüntü de gözden yitip gitti
Anladý ki,
Sevgiden baþka her þey bir hiçti
Beklerken, ömrü tükenip gitti

Sosyolog Hasan Hüseyin Arslan - Koblenz- Linz - 14.03.20224
Sosyal Medyada Paylaşın: