Ey Şehr-i İstanbul

Ey Þehr-i Ýstanbul
Þimdi letâfetini tasvirleyen bir þiir yazayým desem,
kelâmlarýmýn eli ayaðýna dolanýr lâl olur güher-nisâr kalem,
Daha ilk mýsranýn kollarýnda can verir cemâli solgun her hecem.

Ey Þehr-i Ýstanbul
Gerdanýnda ýþýldayan zümrütler hazine mi sanýyor kendilerini,
Gözlerinin sularýnda çýrýlçýplak uzanan Mehlikâ’ya kim demiþ güzellik abidesi,
Bilmezler mi Mihrîþâh’dýr senin adýn Fatih’in yegâne gözdesi...

Ey Þehr-i Ýstanbul
O yýldýzlý bakýþlarýn dilhûn eyler durur yüreðimi,
Galata kulesinin o soðuk dudaklarýndan düþen prangalý dizelerimi.

Ey Þehr-i Ýstanbul
Âþýklarýn çok imiþ sevdamý sana nasýl arzedeyim,
Nâr-ý firkât, gözlerine bakamadýðým her gün gözlerime miller çektikçe ölmekteyim,
Sine-i püryân oldum dem-be-dem mürg-i bâl-þikesteyim,
Özlemin düþtükçe gönlüme güz rengine dönen mevsimlerimi sana nasýl anlatayým bilemedim.

Ey Þehr-i Ýstanbul
Avâreyim asudeyim bedmestim,
Visâlimin sadrýnda yorgun bir bedeviyim,
Yersiz yurtsuz evsizim yol bilmezim,
Keþke bir kez hayt-ý vuslât-ýnda gönüllü mahkumun olurum diyebilseydim,
Bir kez gözbebeklerine beþik olup tatlý bir uykunun içinde seni düþleyebilseydim...

Sosyal Medyada Paylaşın: