ÇOCUK AKLI

Hayatým sanma sanrýlarýmdan ibaretti.
Sevince sevileceðimi, Bakarsam görüleceðimi,
Güldüðümde kahkahalarla karþýlanacaðýmý,
Aðlarsam birilerinin üzüleceðini,
Baðýrýrsam kýrabileceðimi bile sandým.
Ne kadar incelirse düþüncelerim, Yürekleri o kadar yumuþatabileceðimi…
Topraðýn koþulsuz yeþereceðini de!
Ne ekersem karþýlýðýnda küçücük bir tomurcuða Ya da bir filize sahip olabileceðimi… Güneþin bedenimi ýsýttýðý kadar, En derinlerime iþleyebileceðini…
Ýnanýrsam inancýmýn boþa çýkmayacaðýný da sandým. Biliyor musunuz?
Ýyilerin kazandýðý masallara çok inandým ben. Ama onlarýn bir masal olduðunu yani uydurulduðunu Ve aslýnda gerçek hayatla kýyaslanamayacak derecede hayal olduklarýný isteyerek ya da tamamen çaresiz görmezden geldim.
Dünyanýn kötülere ait olduðunu kabul ettiðimde, büyüdüðümü sandým bir de.
Bir gün büyüyebileceðimi sandým.
Yaðmurun serinletebilme gücü en derin yangýnlarý serinletebilir,
Rüzgar eserse uçuþan yapraklar gibi saçlarýmýn arasýnda kalan tozlu hatýralar uçar gider sandým.
Eðer iyi bir çocuk olursam þirinleri deðil de Gökyüzüne baktýðýmda koþan atlar, küçük tavþanlar, annesinin elinden tuttuðu kýz çocuðu, ve ipi bulutlarla süzülen balonlarýn arasýndan bir anlýðýna da olsa yaratýcýmýn bana gülümseyebileceðini sandým.
Tüm çocuk masumiyetimle gözümü kýrpmadan izledim gökyüzünü.
Gözümü kýrparsam eðer masumiyetimi kaybedeceðimi sandým.
Çünkü; ben çocuklarýn masum olduðunu sandým.
Hiç kimse söylemese de iyi bir çocuk olduðumu da... Ýyiliðimin ispatý olarak ta; Gökyüzünde ne zaman bir atýn koþtuðunu, balonlarýn heyecanla uçustuðunu ve kýz çocuklarýnýn mutlu olduðunu görsem bulutlardan bir iþaret bekledim.
Oysa Dünya, bir çocuðun bile yeterince iyi olmasýna fýrsat vermeyecek kadar kirliydi. Güzel þeyler olabilmesi için çocuk olmak bile yetmedi.
Bunu bile bile çocuk kaldým.
Baktýðýmýzda içimizde gülümseyen hisler uyandýran þeylerin zarar verilemez olduðunu da sandým.
Mevsimler geçince Kýþ yerini bahara býraktýðýnda, Papatyalar uyanýp yeþil döþeklerinden doðrularak aydýnlattýklarýnda gövdelerini, O an, bu güzelliði gören kimse onlarý incitmez sandým.
Tüm bu sandýklarýmý toparlayýp bir araya Hepsinin ihtimalden mutlak gerçeðe dönen yüzüne Naif bir buse kondurup dünyanýn avcuna býraktým.
Bana ait olmayan bu yerde, Bana ait olamayacak düþler kurduðum için üzgünüm.
En çok da topraðýn her tohumu sarýp sarmalayýp bir ana gibi umut yeþertebileceðini sandýðým için üzgünüm.
Çocuk kalan yanýmý daha fazla incinmesin diye büyütmeliydim.
Seni büyütemediðim için üzgünüm.
(Alinti)


Sosyal Medyada Paylaşın: