Þimdi tüm gerçekliðimle onsuz geçen yýllar ve Biriktirdiðim çaresizliklerimle sarýldým yastýðýma. Bir zaman yutkunduðum keþkeler, acabalar ile Cevapsýz sorularýn girdabýnda okudum canýma. Ben kabul ettim. O yoktu artýk ve asla olmayacaktý. Keþke söyleyebilseydim! Beni unut ama Ýstanbul’u unutma.
Sanki çaðlar geçmiþ anýlar kalmýþ zamanýn altýnda. Hangi hayal dayanýr onca hakikatin sýnýrsýzlýðýna? O sahi neyimdi benim? Gözlerinde yittiðim bilinmezliðim. Açabilseydim Ona yüreðimi! Deseydim keþke beni unut istersen lakin Ýstanbul’u asla.
Çok geç bazý þeyler için, valizimde yarým kalmýþlýklarým, O kadar yokum ki þimdi, dilimin ucunda anlatamadýklarým. Sözlerimin bu kýsmýný lütfen yazma… Biliyorum, Yaþamak Onu; yokluðuyla savaþmaktan zordu. Belki tutuldum Ona, Belki iflah olmaz hayranýydým, Belki alýþkanlýk ötesiydi duygularým Kim bilir, belki de sýrýlsýklam aþýktým. Farkeder mi? Neden olmadý mý gözyaþlarýma? Ritmini deðiþtirmedi mi kalp atýþlarýmýn? Anlam katmadý mý þu dünya yalnýzlýðýma? Ýçten içe yaþadým bu aþký. Ýtirafýmdýr bu! Ben onu çok sevdim. Ne kadar ve nasýl sevmem gerekiyorsa… Ama Ona giderken diyemedim iþte… Ne olur Ýstanbul’u unutma. Beni de…
TmR 05.03.2024 Sosyal Medyada Paylaşın:
TmR71 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.