Gözlerim acýyor, Tüm yalnýzlýklarým çýrýlçýplak, Duygularýmda hercai kývýlcýmlar, Hayýr ya da þer Payýma düþeni bir Allah biliyor. Ecel mi? En hakikisinden muhakkak.
Gözyaþlarým, sonsuzluðu hatýrýna, Dünya denen, kime neden dönüyor? Bunca meþakkat, eza ne uðruna? Her nefsin bir tesellisi varken, Varlýk hanem hem serkeþ hem muamma, Bilmem hesaplar nerede þaþýyor?
Bazý þeylerin izahý yok. Gönül istiyor. Nedeni olmasa da özlemlerin, Gözler arýyor. Bedeli aðýr var olmaklar. Yar yolunda kaybolurken, Tahammülsüz sabýrlar. Dertler, kaygý ve gaileler, Karanlýðýn surlarýnda birer gülle. Bulunamayanlar aranýrken, Can-ý biçare dua eyler. Nihayet; Açýlan þerden hayra bir gedik. Demek karanlýktan umut doðuyor.
Alem bu ya! Her bilinmeyende Ýçimde bir parça buluyorum. Sual bu ya! Onca yokluðunda umudun Hala nasýl nefes alýyorum? Aklýmý aþan saymaklar, Yollarýnda umudun tükenirken, Dizlerimdeki dermansýzlýk, Ve amansýz korkular. Sýnýrlarýnda varlýðým, En hacimlisinden, En aðýrýndan, Benliðimi delen o mermi. Belki olmasý gereken oluyor. Alýn yazýsý misali. Bin aklýn düþünmesi gereken Hepsi bir akýl oluyor, Ve beni olmazdan çýkarýyor. Boyut baþtan sona deðiþiyor. Hakikat bu Ya! Vuslat bildiðimiz ne varsa Sýrat-ý müstakimden geçiyor.
TmR 15.02.2024
Sosyal Medyada Paylaşın:
TmR71 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.