DİYORSUN

DÝYORSUN
Yer gök yýkýlýyor borandan kardan sen renkler beyaz diyorsun
Bir bir açýlýyor içimdeki yaralarýn kabuklarý
Sen göðsümde güller açmýþ sanýyorsun
Sevdamýn aynasý ikiye bölündü nerde diðer yarýsý soruyorum
Sen yaðmur yaðmýþ toprak ne güzel koktu diyorsun

Eski radyolarda çalan þarkýlar gibi
Kulaða hoþ gelen bir ezginin son dizesinde,
Ressamýn çizdiði, buðulu suretin görünür þimdi
Yüreði kararmýþ birkaç serçenin gözyaþý kalmýþ ellerinde
Ben ölüyorum diyorum sen aynalar kýrýldý diyorsun

Gecelerim zindan doðmuyorken güneþim
Tutuklanmýþ duygularým sürgün yedim mavilerden
Cismim yok sayýlmýþ düðünüme yüz kiþi gelmiþte
99 kiþiyi yok sayýp arýyor gözlerim nerdesin diye
Ben yetiþ korkuyorum karanlýklardan diyorum
Sen gökyüzü yýldýz dolu kopar birini diyorsun

Bu hasretin narýnda mahrum kalýyorum sevgine
Tomurcuklarým yanmýþ açmaz oldu güllerim
Mevsimlerin tadý kaçmýþ menekþeler kokmuyor laleler üzgün boynu bükük yine
Bayýrlarda kaldým düþüyorum saba makamý sesler çaðýrýyor diyorum
Sen vakti geçti namazýn sabah oldu diyorsun

Ey sevgili aldýðýn her nefeste buz yaðdýrýyorsun üzerime
Mahþeri geceleri bir bir nakþediyorum yüreðine
Elbet sabah olur sanma karanlýðým bitmez Sevgim armaðan olsun aydýnlýk gecelerine
Ben ýþýklar doðuran perinin ellerinde
Sen gitme kal benimle diyorsun
KATYA


Sosyal Medyada Paylaşın: