YÂDIN KALDI...

"Söylenmedik kalmýþsa sevgiden aþktan yana,
Hep dilimin aczidir, ne olur anlasana!
Dem geçer, devran döner, her þey yiter zamanla,
Gönlümde tek sen kaldýn yaþayan hatýranla."

Gider mi gözlerimden deniz rengi gözlerin,
Arzý saran mehtabýn sanki dengi gözlerin.

Bakýþýnda ne sýr var, gönüller yakýyorsun?
Duygusuz yüreklere yol bulup akýyorsun.

Bahçelerin gülü sen, bülbülü yalnýz sensin,
Baðrý yanýk yolcunun nefesinde esensin.

Bir gülüþün þifadýr ölmek üzere cana,
Her kifâyet sendedir, inayet senden yana.

Saçlarýnýn telinde bin þafak cümbüþü var,
Anlatacaðým seni dilim döndüðü kadar.

Gamzelerine düþtüm, çýkarma ordan beni,
Hiç anmamak mümkün mü, gerdanýndaki beni?

Dudaklarýn kiraz mý, þeftali mi bilemem,
Gözlerimi kapatsam, hayalimden silemem.

Ya diþlerin; inci mi, binbir ýþýk hâlesi,
Sanýrsýn gökten düþen yýldýzlar þelâlesi.

Endamýndaki âhenk Hacý Arif bestesi,
Seni nasýl anlatýr her bestenin güftesi?

Çýkmasaydýn yoluma arar bulurdum seni,
Rüyalarýma sorar, yazardým hikâyeni.

Biliyorum zor seni yýllarca anlatmak zor,
Dilersen seni benden, geçen yýllarýma sor.

Benliðimde yaþayan efsunlu adýn kaldý,
Hayâlimi süsleyen, gün gibi yâdýn kaldý.

09.05.2014 (Arþiv)
Fatih-ÝST.

Enver Özçaðlayan
Sosyal Medyada Paylaşın: