ANA SEVGİSİ

Ben çocukken annem kendisini ne Kadar sevdiðimi sorardý!
Ben ise, büyük bir sevinçle...
Kollarýmý, iki yana kocaman açardým!
"Bu Kadar!" Derdim...
Sevinir, gözleri ýþýl ýþýl olur yüzünde kocaman bir gülücük otururdu!
Sanki,
Dünya onun olurdu...
Þimdi Sen!
Ayný soruyu bana soruyorsun!
Seni Ne Kadar Sevdiðimi öðrenmek istiyorsun!
Kollarýmla...
Omuzlarýmý çapraz tutarak!
Bedenimi sarýyorum!
Sonra sað elimi kalbime götürerek!
Yüreðim Kadar!
Diye...
Avazým çýktýðýnca haykýrýyorum!
Sen pek tatmin olmuyorsun!
Oysa, bilmiyorsun!Yüreðim, kollarýmdan çok daha büyük!
Çocukken alýngandým!
Gerekli, gereksiz, her þeye küserdim!
Annem, Tebessüm eder...
Kadife sesi ile...
"Yavrum!"
"Kuzum!" Der!
Sarýlýr, baþýmý göksüne dayar!
Gönlümü alýrdý...
Üzülüp, aðlamaklý olsam!Gözümden yaþ süzülse...
Kollarýyla Sarardý!
Þimdi, Sen ise...
Bazen umursamýyor...
Çoðu zaman, nedenini dahi sormuyorsun!Küstüðümde...
Bana gönül koyuyorsun!
Bugün Küstü Ama Yarýn Nasýl olsa dayanamaz...
Gelir konuþur, diyorsun!..
Oysa her defasýnda biraz daha üzülüyor ve kýrýlýyorum!
Bilmiyorsun!
Küçükken çok Kýskanç bir çocuktum!
Annem bana gülümser...
"Kiskanip, üzülmene gerek yok yavrum!"
"Sen benim için farklýsýn!
Hem de çok özelsin Derdi!
Yine sarýlarak gönlümü alýrdý!
Bena deðer verir...
Her defasýnda önemserdi...
Saçlarýmý okþar!
Beni çok sevdiðini hissettirirdi...
Beni, içten ve yürekten severdi!
Senin gibi karþýlýk beklemezdi!
Dinçer Dayý


Sosyal Medyada Paylaşın: