Ömürden bir gün daha gitti Hazan mevsimi esti yüreðime Döktü yapraðýmý birer birer Savurdu rüzgar bir köþeye Çöreklendi hüzün kalbime Gün bitti,güneþ yavaþ yavaþ battý Ýçindeki birikmiþ piþmanlýklar bitmedi
Beni aramana gerek yok vefasýz Karanlýðýn düþtüðü her noktada beni bulabilirsin Ama tanýyabilir misin iþte o imkansýz Ýþte o zaman daha çok rahatsýz olacaksýn Piþmanlýklarýn ve vicdanýn yoracak kalbini Çünkü,bu dikenli yollara sen düþürdün beni Dallarýmý kuruttun hazan mevsiminde Sararmýþ yapraklarýmý Topraða kavuþturdun,mutlumusun
Kuþlar bile sevdiklerine kavuþmak için Kanat vururken mutluluða sessizce Masmavi gökyüzü bile Hazan mevsiminde akýtýr gözyaþlarýný Kimi zaman haykýrarak aðlarlar üzerimize Yüreðimizdeki sevinç gizlenmiþtir derinliklere Veda kokusu dalga dalga yayýlýr acýmasýzca Hayata veda,güneþe veda, aydýnlýða veda
Tahta masamda duran kahvenin acý tadýnda Geleceðe bakýp geçmiþe selam durmak vardýr Hazanýn savutduðu her yaprakta ararým sevgiyi Soðuktan kýzaran yanaðý,ayazý severim en çok Ýnsan son duraða yakýnlaþtýðýný hisseder Sonbaharda,nasýl ki yapraklar sararýp Sýkýldýklarý aðaçtan ayrýlarak yok oluyorsa Ruhumuz derin uykuya dalar bu mevsimde. Hüzün dolar içimiz Ve,yüreðimiz öksüz kalýr sanki hazanda YEÞÝLIRMAK Sosyal Medyada Paylaşın:
YEŞİLIRMAK Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.