HAYAL VE İSTANBUL

Bir mevsim yitiði yaðmur
Akýyor gülhane önünden düþlerime.

Yosunlanýyor hüzün
Bir ada vapuru sessizliði içinde
Ýçimde son bahar
Bir eminönü telaþýnda
Geride kalmalarým

Önüme dökülüyor
Renkleriyle þehir
Bir yaný karýncalý yaþamasýnýn
Bir yaný tembel mavi...

Aaman kimse bilmesin
Sana söylüyorum taþ duvar
Ne bayrampaþa ne metris
Bana dört yan,dört duvar.

Düþlemesi çalýnmýþ þehrimin
Ellerinden kalemleri alýnmýþ
Duvarlar arkasýna iltica etmiþ
Anlamý silinmiþ kelimelerimin

Arka sokaklarý ot baðlamýþ
Örümcek aðlarý kaplamýþ her yanýný
Ojeleri dökülmüþ dertli kadýn eli
Gibi dertli þehrim...

Sarýyer kenarýnda
Kulaðýmda ýslýðý gecenin
Elimde eski bir avuntu
Efkarým delik deþik
Sahil boyu...

Sonra birden aðlamaklý moda
Sonra birden boþalacak yaðmur
Bulutlar üzerinden bir düþ
Göðsümde alýþagelmiþliklerim
Ýstanbul ben gibi
Zengin,fakir
Kötü ve iyi

Ve gece düþer ellerimden
Ve alabildiðine sonrasýzdýr deniz
Nefesimde Istanbullu bir türkü
"Amanda aman
Varamaz elim kýrlarýna,
Sende mi gittin deniz."

Geçiyor rüzgar emirgan üzerinden
Tozlu bir hayal ile iniyor varoþlara
Sevmenin sert ve keskin yüzü
Kesiyor arabesk aðlarýný yavaþça
Ýstanbulun hüzün denizlerinden...


Ahmet YILMAZ

Sosyal Medyada Paylaşın: