farzet 14 şubat günü

farzet bir on dört þubat günü
sabah vakti kapýn çaldý
eski zamanlardan bir kart
postacýnýn elinde
sevgimi yazýyor
þiirlerimle
farz et bir on dört þubat günü
öðlen vakti kapýn çalýyor
dað baþýndan
senin için topladýðým kýr çiçeði
ellerim hala daðýn soðuðundan üþümüþ
titriyorum
anlamýyorsun sevgimden mi soðuktan mý
farz et bir on dört þubat günü
akþam vakti kapýn çalýyor
bir memur geliyor
ihtimal yirmi sene önce
bizi evlendiren nikah memuru yanýmda
bu defa babasýna hayran kýzým benim þahidim
annesine hayran oðlum senin þahidin
düðün þarkýmýz çalýyor
yineliyoruz düðünümüzü yeminimizi
gece oluyor
senin için yazdýðým
son þiirimi okuyorum sana
toparlanýp gidiyorsun
hayal kurmak sadece erkeklere mahsus ya

iki el arasý yolculuktu
bütün yaþadýðýmýz
benim ellerim
senin ellerine gitmeyi bekledi
bir ömür





akif tütüncü

Ankara’daydým
Bahçeli evlerdi o zamanlar okulum
Yüzümdeki utangaç bir kýzarýklýktý aþk
Gözlerimi kaçýrýrdým kimse görmesin diye
Utanmaktý sevdaya dair ne varsa o ifadelerde
Hep bilinmeyen yabancý isimler deðildi ya sevilen þairlerce
Asumandý
Acemiydi yüreðim taþýmayý bilmiyordu sevdayý
Düþürüyordu sayfasýnýn yapraklarýna ismini
Ders arasý oldu mu kýþ gelirdi
Dökülürdü yere ayrýlýðýn hüznü
Saçlarý kalmýþtýr diye dokunurdum sýrasýna
Bahar kokardý oturduðu her yer
O olmasa da
Giderdi Çankýrý denen Ankara’ya yakýn
Bana uzak dünyanýn öteki yurduna
Titrerdim Ankara garýnda
Beklerdim banliyö trenimi
Gitmem gerekiyordu ona uzak bana yakýn yerlere
Yataða girerdim baþucumda onun yazdýðý kitap
Dalga dalga gelirdi gecenin karanlýðý
Ýçimde yalnýzlýðýn onunla güzel olduðunu öðreten aþk
Yokluðunda Kurtuluþ parkýna giderdim
Buz pateni kayan çocuklar
Rus romanlarýndaki eþitliði arayan komünist çocuk ben
Fransýz romanlarýndaki kraliyet çocuklarý onlar
Baþka bir dünyanýn insanlarýydýlar sanki
Biz düz yolda bile düþecek kadar hayata yabancý
Onlar özlemeyi bile bilmeyecek kadar hayata yabancý
Ama ulaþýlmazdýlar iþte
O kadar güzel kayýyorlardý ki bir buzun üstünde
Hep ötekilerdi sanki
Anne bize hasret
Baba bize hasret
Aþk bize hasret
Evleri bile daha aydýnlýktý sanki
Bizde bir ampul
Onlarda onlarca ismini bilmediðim aydýnlatýcý
Oysa biz daha mý güzel seviyorduk ne
Annemizin çeyiz sandýklarýndan öðrenmiþtik
Yaþayamayacaðýmýz sevda için
Emek harcamayý
Çamurluydu geçtiðim sokaklar
Üzerime sýçratýrdý yalnýzlýðýn kirini sanki
Ne çok özlemiþtik sevilmeyi
Sevmeyi doðuþtan bilirdik
akif tütüncü

Sosyal Medyada Paylaşın: