BEN BENİ TANIYAMADIM

Saðanak altýnda, senle ýslandým,
Baktým ki ben beni, tanýyamadým.
Yaðan yaðmur güzel, dedim hoþlandým,
Baktým ki ben beni, tanýyamadým.

Þimdi duygularým, gül olup açtý,
Aþkýn “Han”ý oldum, baþýmda taçtý,
Uyandým uykudan, huzurum kaçtý,
Baktým ki ben beni, tanýyamadým.

Alnýmda damlalar, yastýða damlar,
Bilsen çömez âþýk, içinde gamlar,
Piþecektir bir gün, böylesi hamlar,
Baktým ki ben beni, tanýyamadým.

“Aþk; piþmektir.” derler, duyduðum budur,
Piþtikçe yüreðe, deðerli huydur,
Hakka tabi isen, doðru bir yoldur,
Baktým ki ben beni, tanýyamadým.

Özbekoðlu þaþma, aþkýný hak bil,
Haydi, sabah oldu þöyle bir irkil,
Alnýnda biriken terleri de sil,
Baktým ki ben beni, tanýyamadým.

09.02.2024 Konya
Durmuþ Ali ÖZBEK


edebiyatevi.com/yazi/281894/ben-beni-taniyamadim



Sosyal Medyada Paylaşın: