Karanlýðý yýrtan simsiyah bulutlarý göðünde, yüz yýllardýr bir ýþýk arýyorum. Bahçesi talan, topraðý çatlak, buzdan güneþini ben ýsýtýyorum. Hangi kainattan sürgünüm, her an elma adýnda bir zehir içiyorum. Binlerce ceset yürüyorken sokaklarýnda, bir sað, beni arýyorum...
Nedir adý bu evrenin, zaman diye bir yalanýn ekseninde felekler dönüyor? Umutlar vaatlerden kaçarken, hasretler vuslatý öldürüyor... En acý iþkencelerden geçerken, ela renkli gözlerden Ankalar geçiyor. Yokluðunun bir anýnda dilimden en acý mýsralar dökülüyor...
Lokman POLAT 09.02.2024
Sosyal Medyada Paylaşın:
LokmanPOLAT Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.