gözkapaklarýnýn sevecenliði altýnda parlayan
o nurlu ýþýðýn yolu deðil mi beni sana çeken
kaldýr kirpiklerini çek oklarýný yüzümün
kederli çemberine
unutuþ þarkýlarýný fýsýlda haydi kýzýl þafaklara
yaðdýr hüzünleri haydi durma mor gömlekli sabahlara
uyku çýplaklýðý içinde tüm yaðmurlar ýslatýrken yüzümü
her þey yeniden ölür her þey yeniden küser
yeniden aðlar geceler
unutuluþ yankýlanan o soðuk gözlerde
artýk
ölü kýrýntýlarýnda mevsimin son yapraklarý
birazdan karlar düþer oturduðum ýslak bankýn panjurlarýna
sözcükler birikir gri kelimelerin tozlu kambur tamburuna
parçalanmýþ ne varsa eskir eskir
suda ve toprakta
çaðýrýr hüzünler beni kucaklar albenisi yitik zamanlara
aþktan öte ne varsa yýðýlýr üzerime çöker kalbimin çatýsý
moloz yýðýnlarýnda nefessiz uyanýr
sabahlar günler
ah! o yeþil çamlarýn
eterik bedeninin çekim gücünde açan som güneþ
umut var mý söyle!
söyle! karýnca sürülerinin alnýndan çýkarak
yürüdüðüm o sarp yollarda
karartýrýlmýþ aynalarýn yüzsüzlüðünden týrmanan velut acýlar
durmayýn parçalayýn dilimi dudaðýmý
ufalanmýþ yýllarda
buruþuk anlarda geziyorum hayalin hep baþucumda
bir kuþ kadar ölüyüm bir tapýnak kadar soðuk
ecel kadar uzun ayrýlýk saplandý kalbimin
en dibine
kayýp aþkýn merkezi
savruldum savruldum sonsuzluða yitirilmiþ aklýmla
faydasý yok hayýflanma vurgusunun
kelimeler diziliyor boynuma aþk inliyor
boðuk hýrýltýsýnda
teninin çilek kokusu yalnýz kayalarýn sýcaklýðýnda
ölümsüzleþir hasret düðümlenir düðümlenir gözlerimde
sevdanýn kýzgýn parmaklarý yakar yakar
yanar yanar sönerim
mütemadiyen
döndü leylekler yuvalarýna beyaz kanatlarýndan ýrmaklar akýyor
benimse kurudu kollarým yakýldý aþk ormanlarým ölüyorum
ölüyorum! yaþayan bedenler arasýnda
hatýralarýn en derinde...
ayþe uçar
08022024
10:11