Zûl Gelir
Bin dokuz yüz seksen yedi ömür yaþým yirmiydi.
Baþýmda kavak yelleri efil efil eserdi.
Taþý yesem tüm diþlerim zorlanmadan keserdi.
Muhallebi bile yesem þimdi bana zûl gelir.
Tanýmazdým hiç bir engel, yürüdüðüm yollarda.
Yorulmak nedir bilmezdim, ben o eski yýllarda.
Dolaþýrdým dere tepe, gezeridim daðlarda.
Oturduðum minder bile þimdi bana zûl gelir.
Uzun hava çeker idim o yemyeþil ovada.
Kaným deli deli akar, kaynar idi damarda.
Ben Mecnun’u geçmiþ idim, kalbe düþen sevdada.
Nefes alýp vermek bile þimdi bana zûl gelir.
Adým atmaz uçar idim sanki ben o yollarda.
Üþümek nedir bilmezdim, ah o kýþda karlarda.
Ýçimdeki yaþam þevki kaldý eski yýllarda.
Beden kaybetti gücünü, þimdi yaþam zûl gelir.
Doðmak yaþamak ve ölmek insanlarýn kaderi.
Ýmtihan eylenmiþ kula mutlulukla kederi.
Nedir söyle bilen var mý, þu dünyanýn ederi.
Deðmeyecek yalan dünya þimdi bana zûl gelir.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.