REBECCA

Hani kuþlar birlikte uçarken,
Gökyüzünün masmaviliklerinde.
Denizler dalgasýný vururken sahile,
Yýðýnla rüzgâr deðerken  saçlarýma,
Fýrtýnalarýn koptuðu o dakidada,
Ansýzýn çalan bir melodiyle,
Uçurumun kenarýnda,
Parmaklarýmýn ucunda,
Nefesimin ne kadar hýzlandýðýný,
Kalbimin hiç olmadýðý kadar attýðýný,
Ýçimdeki o korkuya raðmen,
Bir o kadar cesaretli duruþumu,
Bir kýz çocuðu kadar çaresiz ve masum.
Bir bilinmeze býrakýlýþýmý izleyen,
Tüm kainatýn þahitliði gibi.
Ruhumda ayyuka çýkan bir girdap gibi
Oradan oraya savruluþunu.
Bedenime geri dönmesini beklerken,
Çektiði o amansýz ve acýmasýz sancýyý,
Savurarak ellerimle en açýklara,
Bu bir kabustu varsayýmýna inanarak
Uyanmak istiyorum Rebecca.
Çiçeklerin her zaman açtýðýna inanarak...
Sosyal Medyada Paylaşın: