YAKAZA KÂBUSU...
YAKAZA KÂBUSU...
YAKAZA KÂBUSU...
Caným çekti neden bilmem
Belki de þeytan dürttü kulaklarýmý
Bugün evimin duvarlarýný
Dünya rengine boyamak istedim
.
Önce salondan baþla dedim , hayalimdeki ustaya
Yorgun gökyüzü ,beyaz bulutlarla koyu bir sahbete dalmýþken
Güneþin vefalý dudaklarýnýn, tüm çiçeklere deðmesiydi dileðim
Gözlerimi kapadým
Açtýðýmda mavi yerine zifiri bir grinin
Duvarlarda neþeyle raks ediþini gördüm
Ýrkildim
.
.
Sonra da mutfaða geçtim
Yine gözlerimi kapadým
Umudum yemyeþil bir meyve bahçesine
Benzesin istedim
Renk renk tabaklar ve
Güllerle bezenmiþ bir masa örtüsü
Örtünün deseninde bana gülümseyen iki eski silüet
Gözlerimi açtým, korkuyla
Bir anda herþey kýrmýzýya dönmüþtü
Tencerelerin içinden açlýktan ölen çocuklarýn çýðlýklarý tütüyordu
Kaþýklarda kan çorbasý , çatallar týrpanýn ezgisinde
Ekmekte barut kokusu
Kenarý çizik ,kýrýk üç sandalye , ikisi yere devrilmiþ
Kirli halýsýnda demlenem çaresizliðin
Hiç bitmeyen küflü buðusu
.
Koþtum ,
Aðlayarak kaðýtlara hapsettim yine kendimi
Yüreðim dur diyordu , yapma
Sen uyuyorsun gördüðün bir rüya
Derin bir nefes al ve artýk uyan
Kalem seni özlemiþtir
Uyandýr onu , bu yakaza kâbusundan
.
.
.
Gözlerimi açtým
Eyvah !
Her yer kör karanlýk
Tavandan cesetler yaðýyor toprak rengi saçlarýma
Ayaklarýmýn altýndaki bombalar tek tek patladýkça
Avuçlarýmda kurþuni kovanlarýn izi kalmýþ
Çýðlýklarýmý çalan geceler, beni terk edip giderken
Selâsý çoktan okunmuþ bir avuç nefes býrakýp
Saðýr sunaklarda kendini, yine yalnýzlýðýma kýrmýþ
.
.
.
Vazgeçtim artýk
Boyadan da , yalancý boyacýlardan da
Renkler umutlara darýlmýþ , tuvaller yýrtýk
Seraplar gerçeklere teyellenmiþ , dikiþleri çarpýk
Sevdalar nefretin gözlerinde rastýk
Söyle bana ey dünya , konuþ susma
Sen kendini esaretin zincirlerine , böylesine baðladýkça
Bütün renkler , korkuyla karanlýk pasýna sýðýndýkça
Söyle ! neylesin boya
Neylesin yüreðimdeki fýrça
.
.
.
Þimdi
Dünyaya gözümü açmadan, içimden bakýyorum
Belki de
Hatýrladýðým gibi bilmek
Hâlâ , her þeyi
Eskisi gibi görmek istiyorum
.
.
Hadi yüreðim , kapat gözlerini sen de
Henüz , biraz boþ yer varken
Kývrýl sessizce yine , kalemin sýcak sinesine
Hayat denilen bu þiir mezarlýðýnýn, masum gölgesine
Düþlerin özgürce yaþasýn,
O gölgenin huzurlu h’ecesinde.
Yeniden ,renklere kavuþmanýn hevesiyle...
Ya da, hasretle beklediðin,
O kayýp renge...
.
.
.
.
.
.
.
ecedemet…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.