Acýlarýmý sýzdýrýyorum ruhumdaki çatlaklardan Tutamýyorum içimde birikmiþ yollarý Yollar kan Yollar taþa çeviriyor üzerinden gelip geçenleri Deli bir rüzgarýn paramparça ettiði bir viraneye dönmüþ tüm duygular Toza dönüþmüþ duygularýmý alýp sürüyorum sýfatýma Sýfatým zifir Sýfatým Tanrý’dan habersiz bir cennet gibi
Güzel olan ne varsa Ya da güzel olaný hatýrlatan Cehennem kaçkýný kuzgunlarýn attýðý taþlar altýnda kalýp can veriyor Leþ yiyicilerin zevk çýðlýklarý bastýrýyor tüm kahkahalarý Güneþli günler bekleyen çocuklarýn hevesleri topraðýn yedi kat dibinde çaresizce yatýyor
Direnmek mi Direnmek bir masal olmuþ Azalanlar çoðalanlarla birlikte þekil deðiþtiriyor Anlayacaðýnýz Yaþayanlardan hayýr yok artýk Ölenlerin dokunuþlarý özleyenlere bebek teni gibi geliyor
Duyuyorum çaresiz çýðlýklarý
Sýcak Halen ilk gün gibi sýcak diyor bir anne ölmüþ yavrusunun saçlarýný okþarken Kimsesiz kalan diðer eliyle de çaresizce Azrail’i kovalamaya çalýþýyor
Üzerinden çok geçmiyor Düþüyor o anne topraða Oysa Toprak acýya doymuþ Toprak artýk kendi renginden utanmakta Koynundaki yokluða ninni söylerken o yaralý anne insanlýk hoþ bir melodi dinler gibi Umursamazca ahir bir uykuya dalýyor
Ama Demedi demeyin Çok sürmez bu durum Elbet düþecek herkes uykusundan Çünkü Yastýklar bile Zihinlerde saklanan o kara vebadan kaçýyor
Her þey deðiþti Devran bildiðiniz devran deðil Veballer boyunlara birer aksesuar olmuþ Gözleri gerçeklerden kaçmaný saðlayan siyah camlý kandýrmalar kaplýyor Avuçlarýn içleri boþ Dýþlarý her duyguya mesafeli Yapanlar artýk yapmayanlarý insafsýzca yargýlýyor
Dedim ya devir deðiþti Yitik bir bahçeyi süsleyen tek bir heykel deðil düþünmeler Heykel gibi cansýz düþünür görünen insanlar her yerdeler artýk Zihinlerde hep bir muamma Hep bir sis perdesi Ama inanmayýn sakýn siz onlara Aslýnda ne düþündükleri anlaþýlmasýn diye herkes birbirini kandýrýyor
Duyuyorum içlerinden geçenleri
“Çizgiyi ne kadar geçersek geri dönüþü olmaz bu yolun Bu yol yol olmasa da Belki de bu yolun kendisi O son kavþaktýr Deðilse de ne olacak Uzaklaþtýkça nasýlsa tüm o gerçeklerden Kendini kandýrmak gerçekliðin yerine geçecektir”
Geçti de Bir yalan gibi geçti ve gitti gözlerimden koskocaman bir ömür
Duygularýmdan da emin deðilim artýk Kahvenin önünden geçerken duydum Dün bir martý daha intihar etmiþ Deniz ile kumun tam sýnýrýna býrakmýþ cesedini Sanki bir þey söylemek ister gibi duruyormuþ bedeni Anlatanlara takýldým bir süre Anlam veremedim Tuhaf bir heyecan vardý suratlarýnda Sanýrým çay içerken anlatacak bir hikaye peþindeydiler ki Hiçbiri demedi çünkü O zavallýyý verdik diye topraða
O sýnýrý görmeye gittiðim zaman gördüm Taþ olmuþtu yalnýzlýktan o zavallýnýn bedeni Acýyýp Deniz almýþtý onu koynuna
Dayanamýyorum Büyüyor cehennemim Çatlaklarým giderek büyüyor hissediyorum Kaldýramadýðým þeylerin aðýrlýðý giderek artýyor olsa gerek Ama anlamýyorum Ýçimin kötülüðü mü Yoksa dýþýmdaki pislik mi böyle çatlatýyor tenimi
Ah ah Sýzýyor acýlarým ruhumdan Yeni Yepyeni bir cehennem büyüyor sýzlýyan acýlarýmdan Bakýyorum insanlara Korkularým yerine iyi olmuþlar alýyor Boþvermiþlik en iyisi gibi geliyor þimdi bana
Ey Kundaksýz kalan ninniler Yükseltin sesinizi Duysun tüm evren Yýkýlsýn bu dar gelen gökyüzü baþýmýza Bakýn Zaman bile sizi bekliyor Kýrýn belini kýrýn Ama öyle bir kýrýn ki Geçmiþiyle yüzleþmek zorunda kalsýn artýk her bir zebani
Ah Yine düþtü aklýma Koynundaki yokluða ninni söyleyen o anne Her þeyi boþ verdim ama Bu cehennemi en azýndan onlar hak etmemiþti
y...
Sosyal Medyada Paylaşın:
black_sky Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.