Sustuðum ne varsa, þiir olsun sana...
Çünkü,
Sen benim
Susmak bilmeyen dilsizliðimsin...
Þiirleri acýtmaya baþlýyorum
Kendimi acýya doyurunca.
Taþmaktan korkmuyorum ulu orta,
Aðlamaktan yorulunca.
Dudaklarýndan biriktirdiðim
Birkaç fýsýltýyý diziyorum, ellerimin çýplaklýðýna.
Dilsiz bakýþlarýný sarýyorum
kuruyan dudaklarýmýn yalnýzlýðýna...
Bir mum yakýyorum
Duasý kabul olmayan dileðimle
Eriyorum duvarlarýn sahnesinde
Küçüldükçe küçülüyorum kendime
Kayboluyor çocukluðum
Sýðamýyorum yalnýzlýðýn gölgesine...
’Kendine gel’ ! diye baðýrýyorum içime
Ýþitmiyor yorgun varlýðým
Korkaklaþýyor adýmlarým
Adým siliniyor hafýzamdan
’Senden öte ben’ bulamýyorum.
Belki de, sensiz tanýmsýzým
Yaþamýyorum !
Ýnandýðým gerçekler
Yüzleþmiyor, kendime söylediðim yalanlarla.
Göðüslediðim yenilgi
Öyle arsýzca
Suratýma vuruyor ki, öznesizliðimi
Susmuyor aynalar karþýsýnda
Ad’ýmýn içi boþ harfleri !
ely
#birþubat❤️