Ankara'daydım

babamýn
annemin doðduðu evi yýkýyorlar
hacizlideki
doðduðum ev de sýrada
deprem olmuþ diyorlar
soruyorsun
kaç þiddetinde deprem unutturur
annemin ulaþamadýðým elbisesinin kokusunu
Yakýncaya uzanýrdý mahallem
Unutulmaz düþmanlýklar yaþadýðýmýz
Oysa babamýn kaný Çýrmýktý da
Annemin kaný Yakýnca da kalmýþ
Ýkisinin sevdasýydý doðumum
Ýki sevdadan bir ayrýlýk doðduðu zamanlar
Topraktý evlerimiz
Avuçlarýnda hala saklýydý babalarýmýzýn
Bizim için akýttýðý teri
Murattý ismi babamýn
Çocuðum olsa koyacaðým
O nun babasý donmuþtu Sarýkamýþ’ta
Ben üþümüþtüm babamýn yokluðunda
Ýkimizde yetim kalmýþtýk bir yaþýmýzda
Kader demiþler
Babasý üþüyen çocuðun
Çocuðu da üþürmüþ yýllarca
Baba
Senin evin yýkýldý
Sarýkamýþ’ta bu vatan uðruna
Ölen babanla
Ben yýkýldým senin yokluðunda
Molla kasým denen
Anamýn doðduðu eve uzanan
Evimizin yolunda
Akif Tütüncü

Ankara’daydým
Bahçeli evlerdi o zamanlar okulum
Yüzümdeki utangaç bir kýzarýklýktý aþk
Gözlerimi kaçýrýrdým kimse görmesin diye
Utanmaktý sevdaya dair ne varsa o ifadelerde
Hep bilinmeyen yabancý isimler deðildi ya sevilen þairlerce
Asumandý
Acemiydi yüreðim taþýmayý bilmiyordu sevdayý
Düþürüyordu sayfasýnýn yapraklarýna ismini
Ders arasý oldu mu kýþ gelirdi
Dökülürdü yere ayrýlýðýn hüznü
Saçlarý kalmýþtýr diye dokunurdum sýrasýna
Bahar kokardý oturduðu her yer
O olmasa da
Giderdi Çankýrý denen Ankara’ya yakýn
Bana uzak dünyanýn öteki yurduna
Titrerdim Ankara garýnda
Beklerdim banliyö trenimi
Gitmem gerekiyordu ona uzak bana yakýn yerlere
Yataða girerdim baþucumda onun yazdýðý kitap
Dalga dalga gelirdi gecenin karanlýðý
Ýçimde yalnýzlýðýn onunla güzel olduðunu öðreten aþk
Yokluðunda Kurtuluþ parkýna giderdim
Buz pateni kayan çocuklar
Rus romanlarýndaki eþitliði arayan komünist çocuk ben
Fransýz romanlarýndaki kraliyet çocuklarý onlar
Baþka bir dünyanýn insanlarýydýlar sanki
Biz düz yolda bile düþecek kadar hayata yabancý
Onlar özlemeyi bile bilmeyecek kadar hayata yabancý
Ama ulaþýlmazdýlar iþte
O kadar güzel kayýyorlardý ki bir buzun üstünde
Hep ötekilerdi sanki
Anne bize hasret
Baba bize hasret
Aþk bize hasret
Evleri bile daha aydýnlýktý sanki
Bizde bir ampul
Onlarda onlarca ismini bilmediðim aydýnlatýcý
Oysa biz daha mý güzel seviyorduk ne
Annemizin çeyiz sandýklarýndan öðrenmiþtik
Yaþayamayacaðýmýz sevda için
Emek harcamayý
Çamurluydu geçtiðim sokaklar
Üzerime sýçratýrdý yalnýzlýðýn kirini sanki
Ne çok özlemiþtik sevilmeyi
Sevmeyi doðuþtan bilirdik
akif tütüncü
Sosyal Medyada Paylaşın: