iÇ/SeL HüZüN
hiç kimsenin hiç kimsesizi deðilim
cam kenarýnda yaþama tutunmaya çalýþan
annem kokuþlu hercailerin sevinci kadar nefes alýyorum
mutluluk satýn almaya gücüm de yok
çocuklarýmýn gözbebeklerindeki sevinçle doðruluyorum bu aralar
ne zaman bu kadar büyüdünüz diye iç geçiriyorum
iyi ki varlar dünyamda
yoksa anlamsýz kýsýr döngüde çürüyecekti câným ömrüm
.
.
.
ruhumun isyaný baþlýyor
yalnýzlýða yelken açtýðým zaman diliminde
içimdeki umutlarý yeþertmek istesem de
gecenin en çýldýran saatinde
bir kaç adým ötede sokak lambasýnýn ýþýðý altýnda
miyavlayan iki kediye hayret ediyorum bu ayazda
aklýmýn söküklerini tek tek dikmeyi baþaramýyorum
kalbimin yanardaðlarý sevgisiz dünyaya hükmedemiyor artýk
herþey çýðýrýndan çýkmýþ gibi
herkes kör, saðýr,dilsiz
öyle böyle deðil
hoyratça esiyor insaf(n)sýzlýk rüzgâri evrenin soðuk yüzünde
güvenilecek devir çok eskilerde kaldý
kaygýlanýyorum bozuk düzenin bizden götürdüklerine
zaman akýp gidiyor avuçlarýmýn içinden
adýmlarým hüzünlerin gölgesinde koþarken
gurbetin daraðacýnda çocuk sesleri çýðlýk çýðlýða
çaresizliðim utanmadan mýh gibi önüme dikiliyor
uzanamýyorum
uykusuzlukla nikah kýymýþ gözlerime hayýflanýyorum
"ahhh keþke rüya olsaydý o çýðlýklar "
kavuþturamadýðým ellerimle
gittikçe uzaklaþýyorum kendimden
unutuyorum nefes almayý
nagihan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.