KIYMETLİ

Sen susunca kýymetli
Kalem, kaðýt, mürekkep susuyor
Hangi zamanda býraktýn ki yüreðini
Mevsim, ay, gün susuyor

Yamalarýmý gizliyorum cümle aleme
Gören Leyla, Mecnun’u unuttu sanýyor
Döküyorum en hafi hallerimi kaleme
Dilinden ruhuma hüzün yaðýyor

Akýp giden ömürde, yitirdim seni kýymetli
Düþlerde, menekþelerde kokunu aradým.
Gündüzlerim, gecelerim hasretken sana
Yokluðunu deva diye gönlüme sardým.

Zihnimde duran zamanlarda kayboldum kýymetli
Dinmeyen fýrtýnalarýn uðultusuna býraktým kendimi
Gözlerini bir dað esintisine emanet ettim
Emanet ettim
Turnalarýn göçüne eski neþelerimi

Ey kýymetlim
Silinmeye yüz tutan gülüþlerim yorgun
Hüzünler birikiyor göðüs kafesimde
Yitik ezgilerin solgun güftesi
Kýskandýrýyor bülbülü bile titrek sesimde

Ah kýymetlim
Yüreðimin yangýn yeri
Þimdi nereye baksam bir buruþuk yüz
Neye dokunsam taþ kesiliyor
Sensizlik esir almýþ sokaklarýmý
Gönlüm esrik rüzgarýnda savruluyor

Arife ÖZDEN
Sosyal Medyada Paylaşın: