Genzimde devrimin en büyük aslaný kükrüyor. Gözlerimde afrikanýn fillerinden, koskoca bir sürü... Hemde bir sürü... Fikrimden kehanetleri söktüðümden beri, dikiþ tutmaz sancýlar vuruyor kalbime. Hem ihtiyarlar, bir bir beyaz kaðýda mührü basarken, mermerciler ve imamlar, hafif tebessümler barýndýrýyorsa suratlarýnda, dönemin revaçta olan tanrýsýnýn bir suçu olmamalý... Suç, o mel’un Tanrý’yý yaratanda! Bosvereyim diyorum; hangi izm’in, sist’i olduðunu bilmediðim bir yabancý! bana rus garnitüründen bahsediyor. Ilginç... Ahh ahh..!! Ne kadar uðraþsada insan bi kendisi olamýyor... Þimdi açtým kulaklarýmý ney sesine, genzimdeki aslaný sustursun, gözlerimdeki filleri aðlatsýn diye. Ve nihilizmin, nihilisti olmaya karar verdim! Ama kendimce.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Oğuz Erkeman Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.