Kocaman Cepli Hırkalar Örmeli Anneler

Hangi kadere dokunsa elim
Gözlerimde ýslak öyküler çoðalýr
Kalbimin boþluðunu sefaletin
Duvar dibindeki çocuklarý doldurur
Utanýr, üzülürüm bir simit, bir tost görmeyen eller için
Beslenme çantasýz okula giden öðrenciler için...

Gelip-geçerken yemek kokan sokaklardan
Ýnsaný insan yapan, üstü örtülü iyilikler çoðalsýn
Ve aklansýn-paklansýn kötüler, kötülükler
Gerçekle yüzleþsin parasý cüzdana sýðmayanlar
Ve yoksulla-zenginin sýrrý çözülsüne diye
Her gün el açar dua ederim...

Ekmeksiz bir ele ekmek koymayý
Aç bir insaný doyurmayý, sevindirmeyi bir çocuðu
Dönersiz ellerine koyup bir ekmek arasý
Parmaklarý üþüyen kar-beyazý
Kömür-karasý çocuklara
Ve çocuðuna harçlýk veremeyen
Acýsýný koynunda ýsýtan babaya
El uzatmalarýný hatta öpmelerini üþüyen ellerini
Öyle çok isterim ki, parasýyla deðil insanlýðýyla
Övünmesini zenginlerin...

Gün gelir de, buðday baþagý
kendinden emin dik durursa tarlada
Yüzleri güler yoksulluðun domatesi-biberi-soðaný
içinde ekmek arasý bir dönerle
Kömür-karasý gözlerinde kýþ, bahar olur çocuðun
Ve anneler kocaman cepli hýrkalar örer
Çocuklarýnýn kalbi üþümesin
Ellerini ýsýtacak cepleri olsun diye...

Rukiye Çelik
25 Ocak 2024



Sosyal Medyada Paylaşın: