duydun mu sen Süleyman!
her yaðmurda ölürmüþ nedense tüm þairler
ne ben ölürdüm
ne de kopardý fikrimdeki salýncaklar
mor daðlara sürek avý gibi koþarken
sýr uykulu intiharlara
bir k’aðýt sessizliðine karaladým içimi Süleyman
kuru bir dalýn çýtýrtýsýna çivileme sapladým kaderimin alnýný
bir yamaç rüzgâr soluyorken durdum nefessiz kalasýya
bir ovada yanký bulurken destan düþündüm ince hastalýk aðrýsýyla
rüyalarýmý bölerken inci diþli bir küheylan
lades tutmuþtuk acýkmýþlýðýmla
azýksýzlýðlýðýmý emzirirken ýssýzlýðý oynuyordu ateþ bakýþlý isyan
bir kaç adým ötemde aðlardý
bakýþlarým Süleyman
cümle olmayan, cümle gibi hisseden söylemler bir yaðmuru ýslatýrdý gözlerim
yanardý her damlasý mor salkýmlar üstüne
ömrüme çizgi ç’eken çöl uykulu toprak bayrama uyanýrdý
bazen bir dað omuzlardým
bazen bir yeþil vadi
muhacir bir gülümsemeyle güneþe sarýlýrdým Süleyman!
avuçlarýmda kanayan hüzzam bir þarký sesi
göðsümün ortasýnda açan kardelenlere akan ayaz renkli her yaðmur
kocaman cümlelerde yitti o mahzun hatýrlar
tozlu bir bulut oldu sanki aþka çýkan tüm yollar
beni ruhumdan öte buhur bir yere yolladýlar
kader deyip sustukça ayrýlýk baþa bela
yabanýl bir ülke sanki içimde mýhlý sevda
bir ömrün uykusu saydým küçük kývýlcýmlarý
sarý ýrmaklar gibi maviliklere aktým Süleyman!
sevgi nasýl bir þey söyle Süleyman!
taþa bile hükm eder
odamda küçülen nefes dingin yâr ferahlýðý
yürekten bir sevda sözüyle tüm kederlerim biter
þimdi sence Süleyman aðlar mý tüm serçeler
kahinler sofrasýnda bir azýk niyetiyle
beyitler gül kokulu
beyitler hasret kokar
tekir bir dað rüyasý
olur mu ki benimle
söyle Süleyman söyle o mahur bakýþlýya söyle!
yüreðimi ikiye böldüm söyle!
bir yaným selamýyla gülümserken bu halde
diðer bir yaným yanýyor hasretiyle git söyle!
bir kaðýdýn üstüne kazýdým tüm yeminimi
bu can bu tende varken
o bildim vatanýmý..
-n u r e t t i n ÖNDER