Bir özge fidan, duruþu maðrur, gözleri nemli, Bilmem ki neden, ceylan bakýþý bunca elemli? Yoksa Fatih’ten, ya Eyüp’ten mi, acep nereli? Elbet bir bilen olsa gerektir böyle güzeli.
Haliç’e doðru korkuluklardan bakarken suya, Gözler kapandý, birden dalmýþtý sanki uykuya. Uçmuþtu rûhu meleklere eþ, baþladý rüya, Son anda bir genç koþtu yanýna; inledi Hülya! ..
Düþtü koluna zavallý Hülya, sanki bir taþtý; Gözünden akan son damlalar ki, bir kanlý yaþtý. Geçmiþte bu aþk burda baþladý, Haliç’e taþtý, Yine burada bu güzel hayâl, Hakk’a ulaþtý...
02.l0.2011 (Arþiv) Fatih-ÝST.
Enver ÖZÇAÐLAYAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
Aksakal Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.