EYLÜL’ÜN SARI DUDAKLARI…

EYLÜL’ÜN SARI DUDAKLARI…



belki de…
eylülün sarý dudaklarýydý az evvel,rüzgârý yanaðýndan öpen
yavaþ ve sessiz adýmlarla berfinlere yürürken
cesur ýslýðý dokunuverdi ansýzýn boþ bir mezar taþýna
þiirkâr bakýþlarý geceyi, ceset ceset süzerken


katildi…
kimliksiz bir ebabil kuytusu gibiydi titreyiþleri
sanki hüzünleri damýtýyordu kirpiklerindeki imbikten
son çýðlýðýna gizlediði tensiz bedenlerin þehvetini
lime lime eritiyordu saðýr takvimler, duvaðý bulutlardan düþerken


aðlayan…
topraðýn esmer þarkýsý uðulduyordu kulaklarý çýnladýkça
sýkmaktan mosmor olmuþ suçlu avuçlarýnda
çaresiz teslim oluverdi ansýzýn, yapraklarýn hýþýrdayan gizli vuslatýna
korkunun buzdan elleri yüreðini, hoyratça okþarken


heyhat !…
vakit acýlarýn deminde buðu buðu yudumlarken isli saatleri
hangi i mge kýrýntýsý kurtarýr þimdi, gazellere bürünen sisli güzleri
yaðmurun gözlerinden aman dileyen acýmasýz sinsi akrepler gibi
gökyüzünü yýrtan kuþlarýn kanatlarýnda açan ateþten çiçeklerini
kâðýdýn beyaz ayazýnda yaktý þair, kalemine ruhundan kan doldururken



dinle…
oysa biraz önce ýssýz bir adam üþüyerek geçti bu ýslak caddeden
ardýndan kýrmýzý elbiseli arsýz kadýn baðýrarak koþuyordu peþinden
ya o karanlýk çocuk ,neden sendeliyordu suskun adýmlarýnda hýçkýrýrken
kimdi bu insanlar nereye gidiyorlardý hiç kimseye haber vermeden
hepsinden bin acý hasat kaldý yüreðime ,ne yazýk ki !
seyrederken dünyayý, içimin mavi penceresinden




bak…
ölümün soðuk tadý var dudaklarýmda ey zaman
hadi, çabuk gel öp sen de en sýcak kývrýmýndan
her hecesinden sonsuz yalnýzlýk damlasýn hasrete nemli tuzundan
bir kuþ tüyünün son çýðlýðý kanarken yazgýmýn kýzýl dalýnda
üryan umutlarým maviye düþsün usulca, korkunun zulasýndan

uyumayý bekleyen nice düþlerim var yine bu gece
hepsi de hazan bereketinin yorgun hüznüne gebe
hadi,resmet suretimi kýrýk aynalara bir elmas’ýn titrek nefesiyle
can rengine bürünsün ,ürken hazin bakýþlarým
gülsün nefsince zifirin hüzün cemresinde
asi ruhum henüz son þiirini kendine yazmadan
.
.

belki de
katildi
aðlayan
heyhat !
dinle
bak…


þiire bulandým yine baþtan aþaðý
mürekkepte anlamýyor artýk derdimden,
güneþin avcuma doðurduðu o son yanýk baþaðý
kimler koparýp da çaldý yorgun kalemimden



ahh…
nice sen’ler geldi geçti ömrümden
gamzene sýðýnan s/efil ben’lerden

utandým

s/ayamadým

aþkýmý çeraða çýkartýp da
yüreðimi çarmýha geren
çamurdan maskeleri
dilime lâl etmekten…

þimdi tek dileðimdir , aþk için aþk’a ölmek

eylülün sarý dudaklarý , son nefesime deðmeden…

.
.
.
.
.
.
.
.
.
ecedemet…



Sosyal Medyada Paylaşın: