ÖĞRENDİM Kİ, İNSAN KENDİ ÇABASIYLA DEĞİL! SEVGİSİYLE YAŞARMIŞ...

Çocukluktan çýkar çýkmaz yaþlanýyor insan...
Sevgi bile yük olur..
Bazen acemi yüreklere...
Bazen bir ayna da seyretmek istiyor insan
kendini...
Hangi yaþta olursa olsun...
Býrak dökülsün, beyazlanan saçlarýndan zaman...
Aksýn anlýndaki kýrýþan yýllar...
Gözlerinin önünde, canlanan o güzel anýlar...
Yüze yansýyan, yaþanýlan acýlar...
Kalpteki, birbirine karýþan duygular...
Bazen büyütür içindeki yangýnýný...
Estikçe rüzgarlar...
Dýþarýda beni üþüten kar var...
Ýçeride ise, içimi ýsýtan bir nar var...
O içimdeki narda...
Nar taneleri gibi, bir sürü sevgi...
Kalbimdeki sevgimde özlem var...
Dinçer Dayý
Sosyal Medyada Paylaşın: