YİTİK ÇIĞLIK

Süzülür karanlýðýn koynunda yitik çýðlýk
bir hüzün ýþýk tutar yalnýzlýðýma
soluk soluða çýrpýnýr düþlerimde
süt beyazý küheylan
türkülerle süslenir þebiyelda
kabuk tutmaz yaralarýmýn merhemi
gözlerin düþer aklýma
demini almamýþ þiirler dökülür dudaklarýmdan
burnumda menekþe ýtýrlarý
müphem hatýralar yankýlanýr dimaðýmda
adýn düþerken yüreðimin memnu satýrlarýna
savrulur rüzgarýn ýslýðýnda yitik çýðlýk
terazimi þaþýrtýr kalemime çöken aðýrlýk

Kavurur günü, geceyi sisli çöl vehameti
sarar benliðimi suskunluðun nedameti
buruþturup bir köþeye attýðým binlerce kelam içinde
yüreðim sýkýþýp kalýr yokluðunun cenderesinde
Ýbrahimî nefesle güle dönse de Nemrud’un harý
filizlenmez gözyaþýmla suladýðým umut tohumlarý
süzülür karanlýðýn koynunda yitik çýðlýk
nihayete ermez bin yýllýk yalnýzlýk

Ah ömür takvimimin
en güzel günlerine düþen yangýn
korlarla çevrili vadilerde bunca yýl nasýl dayandýn
kurumuþ gül yapraklarýna esir edip hayallerini
tek mevsime nasýl sýðýndýn
mütemadiyen akýp giderken kalbimin mürekkebi
sýrlanýr isminin geçtiði dizelerde yitik çýðlýk
ölüm uykusuna bürünür dünyevî kalabalýk

Arife ÖZDEN
Sosyal Medyada Paylaşın: