Bazen bir anlýk nefes bir ömür, bazen bir ömür yaþanýr soluksuz bir nefes! Geceden kalma düþlerle uyanýrýz sabaha. Kimimiz Evliya oluruz, kimimiz Çelebi’yiz. Aþýðýz her birimiz, ayrý ayrý cennet bildiðimiz doðaya! Ya kirlenmeden, ya da alabildiðine kirlenip kirleterek!
Heyhat, yoksa geçip gitmekte mi zaman? Yoksa zamanýn içinden geçip de giden biz insanlarmýyýz! Ne olacaðýný, nereden geldiðini ve nereye gideceðini düþünmeden harcanan bir ömür! Mutluluktan çok, mutsuzluðu misyon edinmiþ yaratýklarýz!
Mutlu olduðu an, besleneceði kaynaklarýn tükeneceðini sanan! Aðlatan, aðlayan, ölen ve öldüren insan! Ne zaman ki farkýna varýr, bir yýldýz misali avuçlarýndan kayýp ta gittiðini yaþamýn, can havliyle sarýlýr kýrk düðümlü hayatýn çürük ipine. Hangi düðümden tutacak olsa, kanatýr avuçlarýný derinden insan.
Ve nihayet anlar. Anlar insan, yaþamýn anlamýný elden, ayaktan düþtükten sonra. Ama nafile. Artýk çok geç. Dönüp de bakar geride býraktýklarýna içi burkularak. O güzelim yýllarda yaþamak isteyip de yaþayamadýklarýna, vurdumduymazlýklarýna, aymazlýklarýna!
Derken dadanýr diline farklý tümceler. Ah keþke. Keþke sevseydim. Keþke kýrmasaydým. Keþke incitmeseydim. Keþke korkma zor anýnda yanýndayým diyebilseydim. Keþke merak etme, ölüme dahi gitsen býrakmam ellerini. Keþke sarýlmasýný, keþke okþamasýný öðrenebilseydim. Ama nafile. Bir keþkeler yumaðýdýr ki, düðümlenir boðazýmýza.
Ne kýrýp döktüklerimizi geri getirir dilimize pelesenk keþke söylemleri, ne de sevgisizlikten ölüme mahkum ettiklerimizi!
Kötülüðe, çirkefliðe, kýrýp dökmeye, zulme, iþkenceye, ölmeye öldürmeye mahir o güçlü, o görkemli, o yaðýz insanlarýn son çýrpýnýþýdýr artýk! Son bir hamle sarýlýr duaya, etrafýna surlar örerek sýðýnýr yaratana. Belki affeder diye.
Nafile. O, artýk gözleri açýk intikal etmiþtir ebediyete. Yaþadýklarýyla, yaþayamadýklarýyla; sev gi siz in san!..
Efkan ÖTGÜN
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hüma Efkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.