Baþýmýn üstünde kara bulutlar dolaþýyor ben mi benden göçüyorum sen mi terk ediyorsun bilemiyorum bunlarý düþünmek bile istemiyorum
bir gün benim de kapým çalýnacak elbet belki bugünden sonra belki yarýndan önce ruhum terkedip gidecek bedenimi
Tanrým ne kadar zor bunlarý düþünmek belki yakýnda konuþamayacak ve onu sevdiðimi bir daha söyleyemeyeceðim
kim bilir belki de kavramayacak ellerim ya da takatsiz kalacak dizlerim
yalvarýyorum gitme n’olur benimle kal desem sýký sýkýya kavra ellerimi tebessüm et mesela bilmediðim bir coðrafyada tanýmadýðým insanlar arasýnda yalnýz býrakma beni
of of ya taþýmazsa dizlerim zor anlarýnda nasýl koþarým ona nasýl hissettiririm yürekler dolusu sevdiðimi
ola ki o gün gelmiþ olur ve ben benden göçmüþ olurum otur karþýma bazen þarkýlar söyle bana ya da anýlarý depreþtir belki hatýrlar da kendime gelirim en çok sevdiðim þeyi hatýrlat mesela hangi espriye güldüðümü en çok neye kýzdýðýmý nelerden mutlu olduðumu gözlerime bak ve yaþadýðýmý hatýrlat olur mu
çünkü ben hâlâ mutluluk hastasýyým çünkü ölmediðim sürece ben hâlâ dünyanýn parçasýyým
Efkan ÖTGÜN
Not; Alzheimer (DEMANS’a) dikkat için kaleme almýþtýr. Dünyadaki bütün Demans hastalarýna atfediyorum!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hüma Efkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.