Kim beklerdi ki bir ömür pencere kenarýnda. Gözün hep yollarda, aðaç gölgesini, yaðmur sesini ve uçan kuþlarý bile o sanarken... Çiçeklerle, gökyüzüyle, evin önünden geçenlerle konuþmayý öðretmiþti ona: onu beklemek. Bazen gözyaþlarýyla buðulanýrdý penceresi, bazen ismini yazardý camlara. Sýcak vurdukça camlardan silinirdi ismin fakat sen diye yanýp kavrulan yüreðinden silemedi bir türlü. Söküp atmak istedi seni içinden ama her defasýnda içini sökse bile seni atamadý. Kendinden attýðý parçalar hayata daha fazla küstürüyordu kendisini. Bulutlara benzetti seni olmadý, ayýn dolunayýnda aradý seni olmadý, kelebeklere benzetti seni olmadý seni her neye benzetiyse yine olmadý sonunda kendini bir harabeye benzetti. Bir þeyi yapmak yetiþtirmek icat etmek onu harabeye çevirmekten daha kolaydý oysaki. Ne yazýk ki kýyamadýklarý kýydýlar, yýktýlar emeklerini. Çaldýlar onun ömründen, yüreðinden, rüyalarýndan, hayallerinden ama hýrsýz damgasý yemedi kimse. Oysa en büyük hýrsýzlýk insanýn ruhundan çalmak deðil miydi?... Kalu beladan söz verilmemiþ miydi ? Sanki kýyamet bir benin baþýna kopacaktý, o kadarki umudunu yitirmiþti. Bir onun suruna üflemiþti kýyamet meleði... Yetmedi çektikleri pencere kenarýndan bekleneni beklerken hayata yummuþtu gözlerini... Bir insana umut olmak için harabeye dönmüþ içini baðýþlamak istediyse de cesaret edememiþti çünkü sevdasýný vasiyet edebileceði kimsesi yoktu. Topraktan gelmiþti topraða dönüyordu. Onu yalnýz býrakmayan çiçeklerine börtü böceklere umut olmuþtu bedeni... Hayattayken sevdiði çiçekler kalbinin atmadýðý bedeninde yeniden hayat bulacaktý. Benin ve onun hikayesi topraðýmdan biten güllerin dikeni beni anlamana yeter mi?
[
Sosyal Medyada Paylaşın:
Deruni Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.