yolculukta canlandý anýlar birden vagonun penceresinden hayata bakýyorum uzayýp giden raylar üzerindeyim trenle seyrediyorum gözlerime doluyor bozkýrlar köy köy araziler nasýrlý eller ak yazmalý anneler ak sakallý dedeler gülen çocuk yüzleri coþkulu bayýrlar özgür bakýþlar deniz, göl, akarsular selamlaþtýðým insanlar þehrin alaylý yüzü yok ayný selamla karþýladýlar caným topraklarým vataným dikili aðaçlarým kurban olduðum daðlarým ovalar ,þehirler bir bir geçiyor trenin kalbine yerleþiyorum kaç istasyonu seviyor gezdirip durduðum ruhum bin hasretle memleketime gidiyorum trenin geçtiði yerlere doyamýyorum ellere el sallýyorum çocuklar kadar çocuk kýr çiçekleri kadar özgür son istasyon doðduðum topraklara iniyorum.
Mustafa KAYA 23-12-2023/ Elazýð Sosyal Medyada Paylaşın:
e.mustafa kaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.