Yalnız Ruh

Bugün dantelli siyah iç çamaþýrý giydim.
Sýrf içinde olduðumu bileyim diye
ve onun altýnda, çýrýlçýplaðým
ve tenim var, kilometrelerce uzanan tenim,
tenim var. Tüm düþüncelerimi her þeyden görünmez kýlan tenim var.

Þeffaftýr. Görülür, geçmiþten kalan izler
ve sandýðýnýzýn aksine, tenim yumuþacýk, pürüzsüz
ve zedelenir kolayca.
ama ne önemi var ki?
size ne tenimin yumuþaklýðýndan?
parmaklarým karanlýkta ne yapýyor? onu merak ediyorsunuz siz.

Ya tek yaptýklarý pencereleri açmaksa
bulutlarýn arasýndan doðan güneþi görmem için?
Ya tek arzularý bir çocuk merdivenine týrmanmaksa temiz hava alabilmem için?

Ya ulaþtýklarý tek þey bir defter ya da tutulacak bir el ise?
ama bu, istediðiniz hikâye deðil.
Dudaklarýný yalýyorsun ve sivri diþlerini gösteriyorsun bana.

Sadece bir kez baþka birinin gideceði yön olmak istiyorum.
Kuyudaki su olmaya ihtiyacým yok,
kuyu olmaya ihtiyacým yok.
ama artýk zemin olmak istemiyorum.
Artýk insanlarýn elleriyle kazdýðý þey olmak istemiyorum.

Bazý kýzlar birbirlerinin þarkýlarýnýn tüm sözlerini bilir,
kahkahalarýnda armoniyi yakalar.
Gülüþleri sokaklarda ahenkle yankýlanýr.
Ya ben doðru notalarý mýrýldayamazsam?
Ya benim melodilerimi kimse duymazsa?

Kimi, tanýdýk bir aðaç,
bir bahçe görünce anlar eve vardýðýný.
Kaç daire daha çizebilirim, aramayý býrakmadan önce?
Ne zaman kaybederim yolumu ebediyen?
Mümkün sanýrdým, sevdiðinin okyanusunda boðulmadan yüzebilmeyi.
Mümkün sanýrdým, suya dönüþmeden yüzebilmeyi.
Ama durmaksýzýn yutuyorum hava sandýðým þeyi.
Ayaklarýma baðlý taþlar, rahat býrakmýyor beni..
Sosyal Medyada Paylaşın: