Hiçliğin Adımları

Yokluðum hiçlikte yok sayýlmýyor
Yazýlanlar silinsede izi kalýyor
Perdeler kapansada
Gün ýþýðý sýzýyor odama
Kuru bir meþe aðacýnýn dibinde oturuyorum
Yapraklarýndan yoksun
Biçare gönül dolmuyor saðnaklar ile
Ceviz kabuklarý zamansýz çatlýyor
Sýðmýyor ellerim ceplerime, üþüyorum
Mavi koltuðum çok eskidi
Alýþkanlýklarým artýk çok rahatsýz edici
Baþkalarýnýn sorularýna cevap olmuyorum
Duvarlarým bom boþ
Hiçbir resim asýlý deðil
Yabani otlara aldýrmýyorum
Zira bütün bahçelerim istila altýnda
Durduðum yer kimseyi rahatsýz etmez
Hapsolmayý da bilirim uzaklara bakmayý da
Dönüþ yolu çileli ve taþlý
Erken kalkarým hayatla yüzleþirim inatla
Alýn teri dökerim
Bazen dilsiz bazen de saðýr olurum
Ters çeviririm aynalarý
Belirli belirsiz yolum kesilir
Gözlerim dolar ona da sýrt çeviririm
Nelere sýrt çevirmedik ki
Çok sevdiðim yýpranan hýrkaya
Dikenini batýran bir beyaz güle
Çýplak ayaklarla yürüdüðüm hiçliðe
Kor ateþleri maþasýz tutturdu hep bu hayat
Merak etmedim
Üzülen var mý sevinen var mý?
Ne menemdir bilemezsin
Kahrýmý hep mýsralarým çekti
Ama hiçbiri þikayet etmedi
Odamýn lambasýna baktým kör olmak için
Gönlüme yasak koydum süresiz bazen
Manasýz bakýþlarým aldýrmadý gri akþamlara
Uzun uzun geceler kovaladý bilgeliðimi
Cahilliðin rahatýna ancak kavuþtum
Cennetin en rahat köþesine kuruldum
Azap yok, hesap yok, dert tasa yok…
Sosyal Medyada Paylaşın: