Kýrýlmalar bilirim tüm hiçliklerimle. Ama sen üstüne alýnma. Ýnsan bazen öyle sever ki Kaybetme korkusu sarar benliðini Ve hatalar yapýlýr, Yanlýþ söylemler, Söylenmesi gerekenleri diyememeler. Sonu hasret olan boþ bir mücadele. Bu dünya böyle sen bakma. Bazen insan o kadar sever ki An gelir saçmalýk dersin Oysa çaresizlik de sevdadandýr. Yalnýz deðil mi hep seven gönüller?
Susmalar bilirim tüm acizliðimle. Ama sen yine de takýlma! Ýnsan olan bazen öyle sever ki Özlem kaplar en sonsuzundan içini. Ve hadler aþýlýr, Kaçýnýlmaz endiþeler, Amansýz düþler. Nihayeti ayrýlýk, öyle veya böyle. Dünya iþleri iþte sen aldýrma. Bazen insan öyle sever ki Bir anlam veremezsin. Düþünmeye dahi üþenirsin. O artýk senin için olmayandýr. Oysa beklenen; Nasýl deðil, neden bu kadar sevildiðini anlamandý. Bazen karanlýða inan bir mum da yeter.
Gülmeler bilirim tüm yokluðumla. Sen bu halime bakma! Ýnsan bazen öyle sever öyle sever ki! Yüreði ile düþünür, Gönlü ile hareket eder. Ýzahý olmayan hayaller, Gecelere üþüþen hüzünler. Her seferinde bulmak kendini, Sevgiliye veda etmek gerçeðinde. Bir garip olsam aþk yollarýnda, Lakin sen bak kendi yoluna. Seviyor bazý zaman insan sorumsuzca, Baþýný sonunu düþünmeden. Hissetmenin dayanýlmaz cazibesi. Ya da sevda ülkesinin masalsý albenisi. Bir yanda anlamý diye nakýþ nakýþ iþlediðin gönül çemberi Diðer yanda mutlak gerçekler. Ah kabullenebilsem yokluðunu Sevmeye demek bir ömür deðer.
TmR 21.12.2023
Sosyal Medyada Paylaşın:
TmR71 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.