eski bir hikayede yolcu olmak meselesiydi tüm detay
düðmesi kopmuþ bir göðüs iliðinin çaresizliðinden bakýyordu
gönlü dünyaya
öyle mahçup ve bir o kadar hevesli ...
karakýþa meydan okuyan bir papatya serseriliði idi her hece
ve malum ayaz, karanlýk ve daha binlerce bilinmeyen ülserli korkular
uykusu kaçan bir yýlan sinsiliðine
kucak açan sarmaþýðý boðarken cümleler
minnetsizliðin azametine sýr dökülüyor diye baþladý o efsane...
üç vakitten bahseden bir kahve falýndan çýkmýþtý belki de bu son umut
uzun bir yol vardý gidilecek,
belki yarýn belki de yarýn kaçkýný bir dünün hevesiyle...
-bekle ki içindeki kemirgen düþlerini öðüten deðirmen yýkýlsýn
aðýr dönen çarkýnýn içinde zaman suçlu ve herkese saðýr kalsýn-
komþu keder üç defa vurdu kapýya
kapý irkildi o kadar alýþmýþtý ki bu ýssýzlýða
yüzünde sandýk çeyizinden bir kaç iz taþýyan o sararmýþ gülümseme
öykündü
kayýplar hanesine yazmýþtýn onu, hatta eski bir þarkýya nakarattý,içli
sordum, umursamaz maskemi takýp aynaya
rahmetli kimdi ? kimliksiz bir acýyý doðru muydu böyle almak içeri...
ruhunun orta yerinde sýzý saklayan bir cümle döküldü dudaklarýndan
gözlerinin bulutuna saklanmýþ bir yýldýz sarmýþken omuzbaþlarýný
saðýn, solun meleklerine emanet ettik dedi onu, o þimdi mutlu...
onaylanmýþ bir gidiþin geride býraktýðý
asýrlarca saklanmýþ bir çömleðin içinde bir avuç kül tortusu
neydi ki farký
seni de o gecesi gündüzünden keskin bir yaranýn sahibi yapan o mesele ?
aklýmdaki üç vakitli bir masaldan bozma þiirin son mýsrasý burasý
meþki ile büyüsü unutulan dün’lü yalnýzlýðý aldým yanýma
sürükledim tüm kelimeleri, atmak için rüzgarýný yýkmýþ bir uçurumun
en ucuna ...
düþ’ e düþen
dert ben’im...
YILDIZ