Siyah ömlük, beyaz yaka, Kara lastik ayakkabý ve yamalý kadife pantalona bürünürüm.
O yanýmda, o içimde, kalbim de... El-ele yürürüm. Göz - göze, omuz-omuza... Kalplerimiz bile tek atar, Tek vücut olurum.
Birlikte karasuyu geçeriz, geçerken bir çalýya degeriz, iki sevdalý keklik avcýlarý lanetleyerek uçuþur, kanatlarýndan çýkan ses, aðabeyimin attýðý tokat gibi acýyla iner yüzüme.
Resim yanagima sürer kendini yaraya merhem sürercesine. Göz yaslarimi siler sihirli o iki kelimeyle. - seni seviyorum, seni seviyorum...
O an’in saniyelerin de takýlý kalýrým. Zaman durur, göz yaslarim kurur, Ana’min feryatlarýný, Baba’min heyhatlarini Aðabeyimin dayaklarýný, Ölümü ve yaþamý her þeyi unuturum.
Resim gözlerime öyle bakarki ürperir ateþlerde yanarým. Gözlerim kamasir, güneþe bakarak gibi olurum.
iþte o an yükselir semalara Ruhum, Dünyayý çerçeve yapar, resmi sigdiramam...
ekber. a Münih Sosyal Medyada Paylaşın:
Ekber Aktugan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.